با
تشکر از اشاره برادر‌بزرگوار‌حضرت‌حجت‌الاسلام‌و‌المسلمین دکتر‌سید‌منذر‌حکیم،
(مدیر کل پژوهش مجمع جهانی اهل بیت و عضو هیئت علمی معاونت بین‌الملل بعثه مقام
معظم رهبری و پایه‌گذار گروه علمی تربیتی "فقه خانواده" در جامعة
المصطفی العالمیة) که با زاویه نگاهشان نظام جدیدی به فیش‌های پراکنده عاشورایی‌مان دادند:
تاکنون صرفا با
سوز و گداز این تعبیر را از مقاتل شنیدیم: "امام به همراه خانواده‌اش به
کربلا آمد"، اما چرا امام حسین خانواده‌اش را با خود همراه کرد؟
اصلا چرا همه
ائمه باید از یک خانواده باشند؟ ظاهرا از پدر و مادری معصوم و خانواده‌ای نورانی زمینه
و بستر بهتری برای این اتفاق مبارک و امتداد امامت فراهم است: آغاز دریچه‌ای برای
ورود به بحث خانواده در کلیدواژه "اهل بیت"
v در
زیارات بر روی این مفهوم تکیه می‌کنیم، شهادت می‌دهیم بر پاکی امام و این که از یک
دامن پاک تربیت شده بود، نتیجه این تبار پاک هم پاکی و سلامت زمین مبارکشان شد: "أَشْهَدُ أَنَّکَ طُهْرٌ طَاهِرٌ مُطَهَّرٌ مِنْ طُهْرٍ طَاهِرٍ
مُطَهَّرٍ طَهُرْتَ- وَ طَهُرَتْ أَرْضٌ أَنْتَ بِهَا وَ طَهُرَ حَرَمُک"(
کامل الزیارات، النص، ص: 235)
آری انسان
سالمی که در خانواده سالمی تربیت شده محیط را هم تحت تأثیر قرار می‌دهد و پدیده‌های
پیرامونی را هم سالم‌سازی می‌کند.
v سرآغاز
زیارت عاشورا سلام بر جزء جزء خانواده و سلاله امام حسین است، شناسنامه‌ای در قالب
زیارت‌نامه:" السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا ابْنَ
رَسُولِ اللَّهِ السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا خِیَرَةَ اللَّهِ وَ ابْنَ خِیَرَتِهِ
السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا ابْنَ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ وَ ابْنَ سَیِّدِ
الْوَصِیِّینَ السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا ابْنَ فَاطِمَةَ سَیِّدَةِ نِسَاءِ
الْعَالَمِین" این است عقبه نورانی بزرگ عاشورا آفرین، حضرت حسین
علیه‌السلام.
v در
سمت مقابل، در زیارت عاشورا هم سخن از تبار و دودمان است نه یک شخص. این خانواده‌ها
هستند که ایفاگر این نقش تربیتی(مثبت یا منفی) هستند: خاندان و آل‌زیاد و آل‌مروان:"
فَلَعَنَ
اللَّهُ آلَ زِیَادٍ وَ آلَ مَرْوَانَ وَ لَعَنَ اللَّهُ بَنِی أُمَیَّةَ قَاطِبَة...
آلَ أَبِی سُفْیَانَ وَ آلَ زِیَادٍ وَ آلَ مَرْوَانَ إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَة "
این جا نیز ردپای نقش خانواده قابل توجه است. بررسی مجدد قاتلان امام و اشقیای صحنه
کربلا از این دریچه مهم می‌نماید: بررسی فضای تربیتی خانوادگی آنها و نیز بحث
محیط رشد آنها ظرفیت‌های جدیدی برای پژوهش ایجاد می‌کند.(فتأمل!)
v امام
در سخن معروف خود پس از جمله معروف " هَیْهَاتَ
مِنَّا الذِّلَّةُ " به سرفصل مهمی اشاره می‌کند: این خانواده و تربیت
عاشورایی حسین است که به او این احساس عاشوایی و انقلابی را هدیه داده است، حسین
هر چه دارد از تربیت خانوادگی و دامن‌های پاک است و در سمت مقابل یک ناپاک فرزند
یک ناپاک:" اى عصرها و نسلها! بهوش که این فرومایه و فرزند فرومایه، اینک
مرا میان دو راه و دو انتخاب قرار داده است: بر سر دو راهى ذلّت پذیرى و تسلیم
خفّتبار در برابر فرومایگان و بیدادگران حاکم، و یا مرگ پر افتخار و با عزّت و
سرفرازى! و چقدر دور است از ما که ذلّت و خوارى را برگزینیم. خدا و پیامبر او و
ایمانآوردگان و روشنفکران و دامانهاى پاک و رگ و ریشههاى پاکیزه و مغزهاى روشن
اندیش و غیرتمند و جانهاى ستم ستیز و با شرافت نمىپذیرند که ما فرمانبردارى
فرومایگان و استبدادگران پست و رذالت پیشه را بر شهادتگاه رادمردان و آزادمنشان
مقدّم بداریم.از
این رو بهوش باشید که من با همین خاندان و با این یاران اندک و با وجود پشت به حقّ
و عدالت نمودن پیمانشکنان، راه خویش را برگزیده و براى دفاع از حق آمادهام.( در سوگ امیر آزادى (
ترجمه مثیر الأحزان )، ص: 202)
أَلَا وَ
إِنَّ الدَّعِیَّ ابْنَ الدَّعِیِّ قَدْ رَکَزَ بَیْنَ اثْنَتَیْنِ بَیْنَ
السَّلَّةِ وَ الذِّلَّةِ وَ هَیْهَاتَ مِنَّا الذِّلَّةُ یَأْبَى اللَّهُ
ذَلِکَ لَنَا وَ رَسُولُهُ وَ الْمُؤْمِنُونَ وَ حُجُورٌ طَابَتْ وَ طَهُرَتْ وَ
أُنُوفٌ حَمِیَّةٌ وَ نُفُوسٌ أَبِیَّةٌ مِنْ أَنْ نُؤْثِرَ طَاعَةَ اللِّئَامِ
عَلَى مَصَارِعِ الْکِرَامِ أَلَا وَ إِنِّی زَاحِفٌ بِهَذِهِ الْأُسْرَةِ مَعَ
قِلَّةِ الْعَدَدِ وَ خِذْلَةِ النَّاصِر(اللهوف على قتلى الطفوف / ترجمه فهرى،
النص، ص: 97)
مادرم راضی
نیست که منِ حسین تن به ذلت دهم، چه تعبیر عجیب و چه زاویه زیبایی برای تربیت!
v حتی
در وصف قصه انتقام نیز سخن از کدام امام منتقم منصور است؟" أَنْ یَرْزُقَنِی طَلَبَ ثَارِکَ مَعَ إِمَامٍ مَنْصُورٍ..."
کسی از همین خانواده: "مِنْ أَهْلِ بَیْتِ
مُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِه"
v عاشورا
نقش‌آفرینی تمام خانواده حضرت حسین بود: از خواهرش، از همسرش، از دخترش...همه خانواده
در این ماجرا دخیل بودند. کربلا قصه "خانواده حسین" بود نه "شخص
حسین". حتی صدام نیز قصه این نقش ها را در کربلا می‌دانست. او نقش‌ها را درک
کرده بود که گفته بود: من از عاشورا درس گرفتم! فلذا آمنه صدر را هم که خواهر شهید
صدر بود به شهادت رساند.
این‌ها
همه و همه فضایی برای توجه به سرفصل خانواده در بحث تربیت است.برای پاسداری از این
حریم به برکت عاشورا و برای تربیت نسل‌هایی عاشورایی به این معرفت از عاشورا سخت
محتاجیم.
