منطقه‌ای در مغز مسئول مهربانی است.
روانشناسان جدید برای تمرین مهربانی به مادران توصیه می‌کنند که برای فرزندان‌شان
داستان‌هایی را تعریف کنند که در آن به کسی ظلم شده باشد؛ در حین داستان، عاطفه
کودک را پرورش دهید! به این صورت که مثلاً با آن کسی که به او ظلم شده هم‌دردی
کنید، مثلاً بگویید کاش من بودم و او را کمک می‌کردم، تا کودک نسبت به آن کسی که
ظلم کرده است، تنفر پیدا کند.
با این کار بچه‌ها مهربان‌تر می‌شوند. در مغز
موادی ترشح میشود که شما را مهربان‌تر می‌کند...
الله اکبر از این عاشورا که برای ما همه چیز
دارد!
روضه یعنی تجسم مظلوم و ایجاد نفرت به ظالم با
گوش دادن به یک داستان واقعی و نه خیالی!
آزمایش گیلبرت برای تمرین مهربانی کجا و روضه‌های
باصفای حضرت ارباب کجا؟!
آن‌ها که این گنجینه را ندارند، از خودشان
داستان درست می‌کنند و در حین آن مهربانی تولید می‌کنند: کاش آن نامرد را من می‌زدم
و ...کاش بودم و یاری می‌کردم... الهی بمیرم برای آن کسی که سیلی خورد...
ولی ما روضه داریم...
«با روضه» مهربان‌ترین شویم!
روضه‌ای که تجسم می‌کنید و احساس شفقت‌آمیزتان
را در طول یک قصه برای کودک رشد می‌دهید. هرجا ظلم شده تحریک عاطفه می‌کنید و
احساس مهربانانه و حمایت‌گرانه کودک را با آن تقویت می‌کنید!
اثبات شده است انسانی که این‌گونه در روز چند
بار بگرید، مهربان میشود؛ مهربانِ مهربان!
بعد روضه سه‌ساله امام حسین، باباها مهربان‌تر
می‌شوند و رفتارشان بهتر میشود، بعد روضه جناب رباب، مادرها و به همین ترتیب کربلا
برای هرکسی روضه‌ای برای بااخلاق‌تر شدن دارد...
روضه یک تمرین مهربان شدن است؛ به شرطی که
تجسم کنید...
برداشتی از اثر «روضه اصحاب چیست؟»
در دست انتشار
رهاورد گفتگوی علمی با صدیق عاشورایی جناب دکتر
محمدحسین فلاح
