با فکر رأی دهید!
به کدام گزینه برای تصدی حکومت رأی خواهید داد:
اشعث بن قیس
کمیل بن زیاد
مالک اشتر
زیاد بن ابیه
عثمان بن حنیف
مصقله بن هبیره شیبانی
ما بعد التحریر:
دعوا سر اولویت است...
ولی امام علی چه کنند در خشک‌سالِ دمشقیِ نیروی متعهد متخصص برای انتخاب کادر خود؟!
جایی که به دلیل نبود نیروهای ارزشمندی مانند مالک اشتر باید سراغ کسانی چون زیاد بن ابیه هم باشد...
کادرسازی را باید جدی گرفت...
موضوعی که در سفر نیمه شعبان در محضر عزیزان انجمن دانشگاهی توسعه علمی و فرهنگی عتبات به آن پرداخته خواهد شد:
بررسی نقش انتخابهای مردم در سرنوشت تاریخ
با تأکید بر واکاوی انتخابهای تاریخ کوفه
برای عزیزان دانشجو و دانش‌آموز به طور جداگانه، حکایت «آن سه کتاب» گذشت...
سه کتابی که با آنها باید زندگی کرد: قرآن و نهج البلاغه و صحیفه سجادیه
و سوالی که شایسته بود از محضرشان بپرسیم:
«شاخصهای انتخاب چیست؟»
در این فصل انتخاب
کاش برای حسین بی‌نفَس شویم.
شرح ماجرای سعید‌بن‌عبدالله در اثر «وفا به رنگ کربلا»[1] به تفصیل گذشت...
«سعید‌بن‌عبدالله» چهار بار آن مسیر طولانی از مکه تا کوفه را برای حسین و به عشق او پیموده بود؛ آن مسیر سخت و پر خطر را به عشق محبوب دویده بود...
همه چیزش را به پای حضرت حسین ریخته بود و دیگر قربانی دیگری برای حضرت حسین نداشت. مانده بود برای امام، دیگر چه سرمایه‌ای دارد؟ همه سرمایه‌ها را باید برای او خرج کرد؟ تو چه داری که برای حسین و به پای او بریزی؟ مال؟ آبرو؟ اعتبار؟ علم؟ اصلاً برای حسین چه کاری می‌توانی انجام دهی؟
یکی عهده‌دار سخن‌وری برای او می‌شود. دیگری نگاشتن برای او را پی می‌گیرد. یکی پایگاهی مجازی بر پا می‌کند. دیگری توان شبکه‌سازی دارد. یکی مدیریت شبکه‌های اجتماعی را در خود می‌بیند. یکی هم می‌تواند فقط نفَس بگذارد و تبیین کند.
اما سعید همه توانش را به صحنه آورده بود و این یعنی همان حرکت جهادی. دیگر گام آخری هم میتوان برای او در نظر داشت؟ کسی که یک عمر این‌طور به دنبال تحقق خواسته‌های امامش دویده است، برای کمال خود دیگر به چه عملی باید متوسل شود؟
هنگام نماز است و امام، نیازمند سپری برای نماز!
محافظ نماز حسین شدن! پیکر را قلعه‌ای برای نماز امام کردن! بدن را محراب نماز او نمودن! چه ایده‌ای به ذهن سعید رسید! و چه محراب خمیده‌ای شد با تیرهایی که قامتش پذیرا بود... اما نیفتاد! در خود شکست، اما تا پایان نماز امام ایستاد، «حالتی رفت که محراب به فریاد آمد»...
بدن سعید که می‌تواند باز هم به کار آید و فدایی شود و چه بهانه‌ای بهتر از این؟!
چه استفاده قشنگی می‌شد از این پیکر کرد، سعید؟! این سرمشق را شهدای دفاع مقدس از کربلا آموخته بودند، در شب‌های ناگزیر عملیات، برای میادینی که میدان موانع به استقبال می‌آمد، سیم خاردار و مین و... شرمنده این راه‌برد شهدا شدند!
پیکرها را باید برای حضرت ارباب بیمه کرد! بیمه خون، بیمه جان، بیمه عمر، بیمه شهادت!
تاریخ درباره آن لحظات رویارویی پیکر سعید با تیر و نیزه و شمشیر سخنی نگفته است که او در لحظه پذیرا شدن آن جراحات چه می‌گفت، ولی یک جمله از آن دقایق را که در قالب پرسشی ارائه شده است، در تاریخ ماندگار شده است و آن لحظه‌ای بود که با سلام نماز امام، سعید نقش بر زمین شد و امام بالای سرش رسید و این سؤال را شنید که به سختی از امام پرسید: آیا وفا کردم؟
خوشا بی‌نفَس شدن برای حضرت حسین!
چه شیرین است این خستگی! چه زیباست زدودن خون‌ها از صورت و دهان به دستان مبارک محبوب، آن چنان که امام برای سعید انجام داد و او این‌طور پرسید...
اما راز زندگی سعید را نباید خلاصه در آن لحظه آخر دانست. آن دویدن‌ها، آن به کار گرفتن همه ظرفیت‌ها، آن تداوم خدمت به پای امام، همه و همه در کنار هم، سعید را سعید کرد!
از لحظه‌لحظه زندگی به سبک سعید باید بهره برد، برای حسین باید بی‌نفَس شد...
اینجا مقام «منافسه» است؛ رقابتی برای بی‌نفس شدن!
«وَفِی ذَلِکَ فَلْیتَنَافَسِ الْمُتَنَافِسُونَ»[2] و در این راغبان و مشتاقان باید بر یکدیگر پیشی گیرند!
برداشتی از اثر «روضه اصحاب چیست؟» در دست انتشار
بهترین انسان‌ها در مقابل بدترین انسان‌ها در کربلای سال 61 هجری، مقابل یکدیگر صف‌آرایی کردند، تا از این ره‌گذر، «انسان» به عالم معرفی شود. عمیق‌ترین شناخت‌ها از انسان در کربلاست؛ با حضور برترین و بدترین انسان‌ها و تقابل این دو جریان...
این رسالت مهم «علوم انسانی» است که انسان و شئون «انسان» را معرفی کند؛ برای همین علوم انسانی را در کربلا به سهولت و راحتی بیشتری میتوان فهمید.
علوم انسانی در مدار عاشورا سریع‌تر و بهتر شکل خواهد گرفت؛ چرا که «سفینه الحسین اسرع و اوسع»
رویکرد عاشورایی چنین است...
علوم انسانیِ اسلامیِ امام حسین‌پایه، تنها علاج است...
دعوتی برای تحقیق
مدتهاست در گفتگوهای قرآنی اطراف سال 60 حیرانم:
قرآن به روایت عبدالله‌بن‌عباس در مدینه
قرآن به روایت احنف‌بن قیس در بصره
قرآن به روایت حبیب‌بن‌مظاهر در کربلا
قرآن به روایت سر مطهر بر منبر نیزه‌های کربلا تا کوفه و شام
قرآن به روایت ابن‌زیاد در کوفه
***
دل‌رباترین قرآن را هم از حنجره بریده حسین بر فراز منبر نیزه‌ها باید شنید و از تحلیلهای بعضا قرآنی امثال شمر و عبیدالله بن زیاد و احنف‌بن قیس‌ها در لابلای کلامشان نباید واهمه‌ای داشت که این تلاوتها «وَلَا یزِیدُ الظَّالِمِینَ إِلَّا خَسَارًا»(الإسراء/82) است.
همه‌ی مفاهیم در کربلا یافت می‌شود، آن هم اصیل‌ترین و ناب‌ترین و در عین حال خالص‌ترین.
فقط زحمتی که هست باید آنها را از معدن اسرار کربلا استخراج کرد.
باید کار کرد...
«ابتدای کربلا مدینه نیست، ابتدای کربلا غدیر بود
ابرهای خون‌فشان کربلا، اشک‌های حضرت امیر بود»[1]
کاش برای حضرتش بتوانیم کاری کنیم، نه در حد نوشتن کتاب الغدیر!
کتابی که به تعبیر خود علامه امینی:
«من برای نوشتن الغدیر 10 هزار کتاب را (که ممکن است هر کتاب در چندین مجلد باشد) از بای بسم‌الله تا تای تمت) خوانده‌ام و به 100 هزار کتاب مراجعات مکرر داشته‌ام.» {تذکری برای جهاد علمی طلبه-دانشجوها}
کاش برای حضرتش بتوانیم کاری کنیم، نه در حد «نوشتن» الغدیر، بلکه لااقل در حد «خواندن» این اثر!
***
«حسین اگر پسر توست با اشاره او
سیاه‌پوش عزای محرم است زمین»[2]
مطلب مرتبط:
پیشنهادی برای چشاندن طعم خوش اصحاب در جاری زندگی
در سفر کربلای عرفه امسال (1395) در لابلای مباحث طرح شده از زیارت شهدای ناحیه مقدسه اشارتی گذشت؛ زیارتی به سنه 252 ه.ق. منسوب به امام هادی که در آن به اسم و رسم تک تک شهدا اشاره شده است.
به ذوق سلیم و قریحه سرشار زوار که در همین مجال، جای تقدیر دوباره دارد، بسته شکلاتی به همراه سلام به یکی از این شهدا کار شد! تا بنا به اصل تداعی در روانشناسی، شیرینی ملموس و محسوس شکلات با حلاوت «احلی من العسل»ی معقول اصحاب گره بخورد و ذائقه جانها را با آن شیرینی آشناتر کند.
برای ایجاد انگیزه در کنار هر «سلام»، «سؤال»ی تلنگرگونه هم کار شده بود که نوید یک حرکت عاشورایی برای مخاطب باشد؛ مثلا:
«چقدر در مورد این شهید مطالعه داشتی؟!»، «کدام ویژگی این شهید باعث شد در کربلا باشد؟»، راستی واقعا اصحاب کیستند که این گونه قرب و منزلت یافتند؟»، «عاشورا خوانان تاریخ بلافاصله بعد از سلام بر امام به این یاران سلام میدهند»، «به نظرت کدام ویژگی این شهید باعث شد در بین یاران امام باشد؟»، «چقدر برای همراهی و معیت با امام عاشورایی خودت آماده‌ای؟!»، «این شهید در کربلا چگونه امام خود را یاری کرد؟»، «5 دقیقه از این شهید برایمان تعریف کن و نسبتش را با امروز مشخص کن!»، «تا حالا شده خودت را مثل شهدای کربلا در یاری امامت دیده باشی؟!» و... (این فهرست سؤالات انگیزشی با تکمیل و نقویت شما بهتر و زیباتر هم خواهد شد! بسم الله! شما هم نکته و یا سؤالی به این مجموعه در نظرات بیفزایید!)
***
و این شکلات بهانه ای بود برای از کربلا دانستن و بیشتر دانستن!
سوغاتی ویژه برای کربلا و نه اصلا برای هر کسی که میخواهد برای امامش یک کار ویژه کند!
جا دارد از خودمان سؤال کنیم: ما کی و کجا با امام حسین زندگی میکنیم؟ کاش با امام حسین آنچنان زندگی کنیم که جزو اصحاب ایشان حساب شویم...
ما بعدالتحریر:
یک
در دو سفر دیگر عتبات هم بنا به رخصت و فرصتی که بود از دل این زیارت شاخص‌ها و مؤلفه‌های الگوی پیشرفت استخراج شد. (ر.ک اثر: مبانی مدیریت عاشورایی؛ روش‌شناسی و رویکردها، از همین قلم)
دو
متن این زیارت در ادامه می‌آید تا کمک و مددی باشد برای کسانی که برای چشاندن طعم شیرین اصحاب به دیگران، به دنبال ایده‌ها و پیشنهادها و قالب‌های نو و ابتکاری می‌گردند...
بسم الله!
در تاریخ هست که این نام، مُرده زنده کرده است...
حال آیا واقعا این نام نمی‌تواند عرصه‌هایی مانند رشته‌های علوم را زنده کند یا ما نخواستیم؟!
کربلا، خاکش هم با انسان حرف می‌زند!
آری! ما در پی آن نبودیم تا با کربلا بحران‌های جهانی را حل کنیم.
مشکل از ما بود که «در مدار کربلا» نبودیم...
