امام حسین کجای تولید علم قرار دارد؟

جایگاه یک مقوله و نسبتش با بقیه عناصر پیرامونی باید مشخص باشد؛ عنایت به این که در چه سطحی با یکدیگر ارتباط دارند؟ به تعبیر علمای منطق حتی نسبت اربعه شان باید دیده شود.

در نسبت امام حسین و علم و یا به تعبیری نسبت نهضت حسینی و نهضت تولید علم چگونه است؟ اصلا در این میان، عاشورا چگونه باید دیده شود؟ به عنوان یک تاریخ که در قسمتی از سال 61 هجری در قطعه ای از زمین به نام کربلا اتفاق افتاد؟ یا این همان اشتباهی است که برخی مورخان در ماجرای کربلا دچار شده اند و در حصار تاریخ به کربلا نگریسته اند؟ و یا باید آن را فراتر از تاریخ و جغرافی دید؟ ملکوت کربلا که به عنوان روحی برای کالبد تاریخی آن بوده و عملا همان عامل ماندگاری و جاودانگی این نهضت بوده است در کجا باید دیده شود؟ اصلا قبل از آن، جایگاه عاشورا در معارف دین کجاست؟ و سوالی دیگر: ما در عاشورا با این مسأله به دنبال چه هستیم؟ به دنبال نظریات جدید و حرف تازه؟ به دنبال تأیید نظریات قدیمی دیگران؟ یا چیزی شبیه ضمانت اجرا؟ یا ...؟ جایگاه انگیزه ها و عاطفه ها در کنار منطق عاشورا کجاست؟

«گنبد مستجاب»؛ اثری در وادی تربیت عاشورایی (در دست انتشار)

هرچند کار نگارش اثر و نیز زحمت مقدمه استاد بزرگوار، جناب دکترسنگری، اواخر بهمن ماه 1393 به انجام رسیده است ولی هنوز این اثر از عالم غیب به شهود نرسیده است! برای استجابتش دعا کنید!

ما لایدرک کله، لایترک کله (همان: آب دریا را اگر نتوان کشید...) میوه‌ای از این باغ تقدیم نگاهتان:

 

برای آشنایی با فهرستی از محورهای قابل بحث در وادی «تربیت عاشورایی»، مراجعه به اثر گنبد مستجاب میتواند الهام‌بخش باشد. «گنبد مستجاب» از فراز آموزه‌هایی می‌گذرد و سرفصل‌هایی را عبور می‌کند تا به «تربیت زیر نگاه امام» برسد، تربیتی که رشد در محیط ولایت امام است و تنفس در حریم او. تربیتی که امام عاشورا و اصحابش برترین مربیانش هستند و گمشدۀ اصلی این اثر همان است: «تربیت عاشورایی». تربیتی ضروری برای تمدن‌سازی و به تعبیری، چاووشی قبل از ظهور است. مقصود این است و الاّ حائر و قبه، همه بهانه است...

«زیر قبه» یعنی زندگی با امام داشتن و حیات طیبه -یعنی زندگی گوارا و دلنشین حسینی- را تجربه کردن. زیر قبه یعنی شب عاشورا، هفتاد و سومین نفرِ اصحاب شدن و پیوستن به خیمه‌های امام. زیر قبه یعنی حضور در خیمه‌های امام عاشورا را احساس کردن، -همان احساسی که حر در روز عاشورا پیدا کرد!- زیر قبه یعنی در کنار حبیب و سعید و عابس و جون و دیگر اصحاب نفس‌کشیدن و با آن‌ها روزگار گذراندن. زیر قبه یعنی در همسایگی خیمۀ حضرت عباس، پناه گرفتن. تحت قبه بودن یعنی زیر خیمۀ امام حسین بودن و با حضرتش از دردانگی «علی اصغر»، تا رشادت «علی اکبر» بالیدن، زیر نگاه امام تربیت شدن و رشد کردن در محیط ولایت امام عاشورا. زیر قبه یعنی پر شدن از امام حسین. زیر قبه یعنی زیباترین آرزویی که می‌شود در زیارت عاشورا طلب کرد: «معیت با امام»

«گنبد مستجاب» تنها توصیف «قبه» نیست که به بیان تاریخ و جغرافیا و مانند آن بسنده کند؛ بلکه تلاشی است در جهت تجویز، مروری سریع است از همۀ دانستنی‌های لازم در کنار مرقد نورانی امام عاشورا تا دعوتی باشد برای در حریم حسینی قرار گرفتن و در محیط ولایت او وارد شدن. مقدمه‌ای است برای «حرم» او شدن و در نهایت «حسین» شدن! این وجود، عطر شش‌گوشه خواهد داد چرا که خانۀ حضرت حسین شده است. «گنبد مستجاب» شدنی است، نه دیدنی و یا شنیدنی. خوشا قلبی که لیاقت قدومش را پیدا کند و منزل جانان شود.

«فتأمل»: ملاحظاتی برای خوانش فقه و اصول

به قول طلبگی از باب «طردا للباب» (بخوانید: ضمیمه، حاشیه، پیوست...) این مطلب تقدیم میشود...

مجالی برای صفحه‌آرایی نشد، اما اگر کسی فرصتی یافت و دلش خواست که کار را اندکی بیشتر پیش ببرد، مانعی نیست!

بخشی از مقدمه:

خوشا آن که از آغاز مکاسب، در همان مکاسب محرمه، از باب «تَخَلَّقُوا بِأَخْلَاقِ‏ اللَّهِ» ما بین بحث فرث و دم، به لبن خالص اندیشه ورزی و تحلیل روایات برسد که «نُسْقِیکُمْ مِمَّا فِی بُطُونِهِ مِنْ بَینِ فَرْثٍ وَدَمٍ لَبَنًا خَالِصًا سَائِغًا لِلشَّارِبِینَ»(النحل/66) ...از درون شکم آنها، از میان غذاهای هضم‌شده و خون، شیر خالص و گوارا به شما می‌نوشانیم!

مکاسب دعوتی است برای شیوه تفکر. کارگاهی است برای اندیشه ورزی به همت شیخ انصاری. در مکاسب باید ذهن ورزیده معامله کرد! و فهمید چرا شیخ به سادگی مطلب ذی قیمت را به دست مخاطب نمیدهد و اصلا چرا شسته رفته (به تعبیر ما) سخن نمیگوید! اصلا غرض این شیوه سخن چیست؟

در کتبی مانند مکاسب چگونه «از لابلای مطالب دیگران، استدلال مشاهده کردن» را باید دید! دیدن نادیدنی ها! بالاتر از آن داستان شیرین «گیجی» است، گیجی لطیفی که بخصوص درسلوک با کتابی چون کفایه، رفیق راه است!

گیج شدن های کفایه، بهانه گیج نشدن های بعدی در عرصه های علم است! مانوری است برای جنگ! دورخیزی برای جهاد علمی است.

***

در حین عبور از باغ شکوهمند فقه و اصول، منظره های جذاب بدیع و چشم گیر تماشا شدند که دریغمان آمد با شما در میان نگذاریم.

امید که شما هم از کرانه‌ها و کشف‌های خویش بهره‌مندمان کنید.

***

قدم زدن در این عرصه خطیر، نیازمند انتسابی به تبار جرات و شهامت و شاید جسارت است و هم محتاج پایه هایی مستحکم و ریشه دار در زمین علم...

هم سفره با فحول و تراث فقاهت شدن و در کنار پر فروغ ترین ستارگان این عالَم حضور داشتن و احساس ارتباط صنفی مشترک کردن...

اما این چند ورق پاره را اصلا به این حساب‌ها نگذارید!

دریافت مطلب: «فتأمل» (ملاحظاتی برای خوانش فقه و اصول)

انسان 250 ساله در مدار کربلاست

         مقدمه یک: در سیره اهل بیت با یک انسان 250 ساله روبرویم.

زندگی معصومین بزرگوار، علی رغم تفاوت ظاهری در مجموع یک حرکت مستمر و طولانی است؛ که از سال دهم، یازدهم هجرت شروع می‌شود و دویست و پنجاه سال ادامه پیدا می‌کند و به سال دویست و شصت -که سال شروع غیبت صغری است- در زندگی ائمه(علیهم السلام) خاتمه پیدا می‌کند. یعنی در حقیقت ما با یک انسان 250 ساله روبروییم.

مقدمه دو: گفتمان همه اهل بیت در عین تنوع به خاطر شرایط مختلف، جانمایه‌هایی عاشورایی دارد

سه (نتیجه): انسان 250 ساله در  مدار کربلاست.

*************************

امام علی: اباعبدالله! تو از قدیم اسوه و الگوی خلق بوده‌ای!

امام حسین ‌علیه‌السلام‌ نه برای ائمه بعد از خود و نه فقط برای مردمان آخرالزمان الگو است، بلکه طبق فرمایش وصی رسول‌الله حضرت امیرالمؤمنین ‌علیه‌السلام‌ به فرزندشان امام حسین ‌علیه‌السلام‌ می‌فرمایند: «یا اباعبدالله أُسْوَه‌ أَنْتَ قُدُماً» تو از قدیم اسوه و الگوی خلق بوده­ای:

انتشار نسخه الکترونیکی اثری دیگر از کتب عاشورایی «زیر خیمه حسین علیه‌السلام»: جای خالی عباس

انتشار نسخه الکترونیک اثری دیگر از آثار عاشورایی زیر خیمه حسین علیه‌السلام به همت اهالی سدید:

جای خالی عباس

پیوند دریافت فایل کتاب: اینجا

 دکتر محمدرضا سنگری در ابتدای کتاب با عنوان «مقدمۀ استاد» آورده است :
نام‌ها گاه، سلسلۀ صفات و شبکۀ فضیلت‌ها را تداعی می‌کنند و در این میان هیچ نامی را نمی‌شناسم که شکوه و شوکت نام عباس یافته باشد، نامی رشک‌انگیز و اشک‌انگیز، رشک همۀ خوبان در عرصۀ رستاخیز و اشک همۀ آنان که به شوق می‌گریند و جلال و جمال ابوالفضلی را ادراک می‌کنند.
و این نوشته‌های برخاسته از جان که به مدد نفس رحمانی باب‌الحوائج است و قطره‌های اشک قلبی عباس آشنا، دریچه‌ای است تا به باغ سبز و آسمان فراخ «قمر» و اقیانوس کران ناپیدای «ساقی» چشمی بیندازیم و این «مدیر رشید» را بهتر و بیشتر بشناسیم.
برادر عزیز و فرهیخته و ادیب و نکته‌یابم سیّد علی‌اصغر علوی را سپاس که این جرعه را به جام جانتان بخشیده است. توفیقاتش مستمر وعباس عاشورا، یاور و یار هماره‌اش باد.
نگارنده خود نیز در بخشی از «مقدمه» آورده است :
باید هر شب دید چقدر به حسین نزدیک‌تر شده‌ایم، باید در مراقبات شبانه به این پرسش پاسخ داد: چقدر حسین‌تر شده‌ایم؟!
منیّت‌ها باید در حسین فانی شود، اصلاً در آینه‌ها باید به جای تصویر خود، او را دید! آنچنان که در تحلیل عرفانی رفتار ابوالفضل در کنار شریعه این‌گونه گفته‌اند: دست در آب برد تا ببیند چقدر حسین شده است؟ او دست در آب برد تا «او» را ببیند، چرا که دیگر از عباس چیزی نمانده است! هرچه هست حسین است.
همۀ اهل‌بیت علیه السلام وقتی از زیارت امام حسین علیه السلام فارغ می‌شدند، به علقمه سری می‌زدند و به زیارت یار باوفای امام حسین علیه السلام می‌پرداختند. خیابان منتهی به حرم حضرت عباس (خیابان بین‌الحرمین) فرصتی برای تأمل در شخصیت حضرت عباس علیه السلام است. حرم حضرت عباس علیه السلام از دیگر شهدا جدا شده است تا فرصت خلوت در این شخصیت بهترفراهم شود و بتوان سلوک ذیل این شخصیت داشت.
جای خالی عباس به دنبال این است که دریچه‌ای باشد به‌سوی تفکر در شخصیت حضرت عباس‌بن‌علی علیه السلام…