اربعین به همه ثابت خواهد کرد که هیچ کس قدرت امام حسین را ندارد!
برای همین برای حل مسائل جهان، باید از امام حسین شروع کرد؛ این فهم بزرگ در اربعین به راحتی اتفاق می‌افتد...
از آن به بعد برای انجام کارهای بزرگ باید به دنبال «پیوست عاشورایی» آن هم باشیم!
معارف کربلا صرفا به داده‌های علمی شما نمی‌افزاید؛ بلکه حرکت را هم به دنبال دارد؛ چرا که دل را هم به خود گره می‌زند و پای روضه‌های خودش، همه بخش‌های عالم وجود را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
کربلا همراهی توأمان «عقل» و «قلب» است و از جمع این دو عنصر، «حرکت» حاصل می‌شود. رهاورد معارف کربلا «اقدام و عمل» است و ویژگی کربلا همین آمیزه علم و عمل است؛ «روضه» راز نگفتنی این معادله است...
وقتی محبت ایجاد می‌شود، انسان خودبه‌خود به‌سوی فردی که دوست دارد، حرکت می‌کند و برای رضایت خاطر او، رفتارش را تغییر می‌دهد. یعنی محبت، تمهیدی برای حرکت و پیشرفت است و رسالت روضه‌ها همین است.
کوتاه سخن، اینجا معرفتش نیز، شناختی است که قلب را به تپشی مجزا از تپش‌های دیگر وادار می‌کند و تو را حرکت می‌دهد به سمتی که خودت را نزدیک کنی به طراز امام. اسوه یعنی همین. اسوه یا الگو کسی است که وقتی از او شناخت پیدا کنی، خواه ناخواه، جذبه‌ای از ان شناخت تولید می‌شود و تو را می‌کشاند که همه شئون انسان و عرصه‌های وجودش را شبیه آن بنماید.
اینجا سه اتفاق «معرفت»، «محبت» و «اطاعت» رخ خواهد داد: «معرفت» تو را شیفته می‌کند و به واسطه آن، آتش «محبت» را فروزان‌تر می‌کند و در نهایت از برآیند این دو، «اطاعت» یا همان اقدام مطلوب و عمل مقبول صادر می‌شود. از مجالس روضه کارها ساخته است...
برداشتی از اثر «روضه اصحاب چیست؟» در دست انتشار
برای عبور از وادی «سبک زندگی دینی» و وصول به قله رفیع «تمدن نوین اسلامی» آموزه‌های عاشورا و درس‌های کربلا منبعی سرشارند
و اگر دستگاه فکری جامعه، مبتنی بر نظام فکری عاشورایی امام حسین و اصحابشان ساخته شود،
نوید عصر ظهور است.
با این توقع، کربلا باید برای همه چیز حرف داشته باشد؛ چنانکه دارد؛
با این معادله، کربلا و عاشورا یک سرزمین و یا یک روز نیست،
بلکه وسعت جغرافیا و تاریخ انسانیت را در بر میگیرد
و اصلا نوع نگاه به این واقعه را هم باید این‌گونه تعریف کرد تا کربلا کربلا باشد.
مجموعه آثار عاشورایی «زیر خیمه حسین علیه‌السلام» در پی کشف همین حقیقت است.
کلنا سفن النجاه ولکن سفینه الحسین اوسع و اسرع
در این بیان که کشتی امام حسین به نسبت کشتی‌های نجات‌بخش دیگر دو ویژگی ممتاز دارد: وسیع‌تر است و سریع‌تر.
1.اگر اوسع است: پس به همان نسبت، نظریاتی هم که از این آستان نشأت میگیرد و هدایت‌بخش و راهگشاست، «فراگیرتر» و «جهانشمول»تر است و انسان‌های بیشتری را در بر میگیرد.
2.اگر اسرع است: پس به همان نسبت، نظریاتی که متصل و مربوط به این عرصه شود، «سریع‌تر» و «روان‌تر» نتیجه می‌دهد و در عالم وجود انسان‌ها «کاراتر و اثر بخش‌تر» است.
باور داریم از بلندای معارف عاشورایی و قله‌های رفیع کهف الحسین میتوان کرانه‌های مختلف و عرصه‌های بکر و ناپیدا را بهتر و بیشتر دید.
کربلا سهم بیشتری در تماشای ابعاد مختلف انسان و جامعه به آدمی خواهد بخشید.
بی شک آخرالزمان در کف عاشوراییان خواهد بود،
لذا جا دارد که مسائل زندگی امروز را با پاسخ کربلا آماده کنیم و زمینه ساز درک عاشوراشناس بزرگ کربلا- امام زمان- نماییم،
مسائلی از جنس شیوه و سبک زندگی، علوم انسانی اسلامی، تمدن نوین اسلامی، الگوی اسلامی-ایرانی پیشرفت، بیداری اسلامی و دیگر مسائلی که امروز باید از کربلا پاسخ گرفت،
چرا که اشک در قاموس شیعه عامل انگیزشی است برای حرکتی با شتاب به سمت کربلایی شدن و نه گریه برای گریه!
بهترین انسان‌ها در مقابل بدترین انسان‌ها در کربلای سال 61 هجری، مقابل یکدیگر صف‌آرایی کردند، تا از این ره‌گذر، «انسان» به عالم معرفی شود. عمیق‌ترین شناخت‌ها از انسان در کربلاست؛ با حضور برترین و بدترین انسان‌ها و تقابل این دو جریان...
این رسالت مهم «علوم انسانی» است که انسان و شئون «انسان» را معرفی کند؛ برای همین علوم انسانی را در کربلا به سهولت و راحتی بیشتری میتوان فهمید.
علوم انسانی در مدار عاشورا سریع‌تر و بهتر شکل خواهد گرفت؛ چرا که «سفینه الحسین اسرع و اوسع»
رویکرد عاشورایی چنین است...
علوم انسانیِ اسلامیِ امام حسین‌پایه، تنها علاج است...
عاشورا غیر از آن جایگاهی است که در مقابل معرفت غیر عقلی(یعنی نقلی) و در مقابل معرفت غیر قرآنی (یعنی عترت) و در مقابل رویکرد غیریازده امام ، قرار داشته باشد...
اگر در سیره اهل بیت قایل به یک انسان250 ساله‌ایم، این انسان250ساله هم در مدار کربلاست.
انسان 250 ساله را باید در مدار و محوریت امام حسین دید، آنچنان که خودِ اهل بیت، ماجرای امام حسین را این گونه میدیدند...
گفتمان همه اهل بیت در عین تنوع به خاطر شرایط مختلف، جانمایه‌هایی عاشورایی دارد
با این نوع نگاه باید جایگاه دیگری از «عاشورا در منظومه دین» فهمید که محصول این شناخت را در «نقش امام حسین در نقشه تولید علم» را نیز بهتر میتوان دید...
در روضه‌ها هم زخم های امام را بشماریم و هم حرف های امام را؛
تا با این دو، عالم را تسخیر کربلای او کنیم...
با حسین علیه السلام عالم فتح خواهد شد،
به امید فتح نهایی: وَلَا تَهِنُوا وَلَا تَحْزَنُوا وَأَنْتُمُ الْأَعْلَوْنَ
(به شرط:) إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنِینَ(آل عمران/139)
...خدا بهتر و زیباتر از او نداشت و الا بی شک به او نشان می داد!
بی شک روزی خواهیم گفت: چقدر با امام حسین می‌شد ظهور را جلوتر انداخت!
کاش در آن روز باشیم و غبطه بخوریم، نه حسرت!
تنها علاج: فرصتی برای حسینی‌تر شدن
با نگاهی راهبردی و کاربردی
