از سفره هفت سین روزگار تا سفره هفت سین کردگار
وقتی سفره هفت سین اهل بیت همه را مجذوب جاذبه مغناطیس خود میکند...
امام حسین به بهانه سر بریده‌اش ما را گرد خود جمع میکند آن هم نه برای سر بریده‌اش، بلکه برای خدا!
به هرکس نقشی میدهد در تشکیلاتش: مرثیه‌خوان، چای ریز، انتظامات، صوت و تصویر، مستمع و ...
او "امام" ماست!
ما چرا بی‌هنریم؟!
یک ایده، یک پیشنهاد: مدرسه راهیان نور (پدیده‌ای در آستانه تحقق)
"به نظر من مناطق جنگی شأنیت آن را دارند که به صورت چشمه‌های جوشان علمی در بیایند.
لذا یکی از پیشنهادات بنده این است که در دو، سه نقطه از مناطق جنگی حوزه‌های علمیه و دانشگاه بنا کنیم، تا طلبه‌ها و دانشجویان بیایند در این مناطق، کنار مقتل شهیدان، با استمداد از شهدا شبانه روز درس بخوانند و تعلیم بگیرند.
انسان اگر با شهدا محشور باشند نتیجه می‌گیرد. پیشرفت میکند." (رصد دل‌تنگی‌ها، استاد صمدی آملی، به کوشش سید حسین موسوی، صفحه 110)
شهدا این‌گونه‌اند!
سیدالشهدا چه محشری خواهد بود...
آری! دانشگاه هویزه مقدمه فهم دانشگاه کربلاست.
نفس کشیدن در راهیان نور و استمداد از برکت آن سرزمین، زمینه‌ساز علم و معرفت است.
پیاده‌روی در شعاع نگاه حضرت ارباب (آن هم از نجف به کربلا) اگر با چاشنی مباحثات علمی عجین شود چه کیمیایی خواهد شد!
"چشمه‌های جوشان علم" تو را می‌خواند!
(سپاس از علی آقای سلیمانی از ثبت خاطره شیرین پیاده روی کربلای اربعین در محضر استادنا حضرت سوزنچی عزیز)
خودت را به زحمت نینداز
اساس علم نور است.
جان علوم، نورانیتی است که در دل جامعه میتابانند. العلم نور
و آن را به هر دلی نمیتابانند. این را امام صادق به صراحت به عنوان بصری فرمود:
لَیْسَ الْعِلْمُ بِکَثْرَةِ التَّعَلُّمِ إِنَّمَا هُوَ نُورٌ یَقَعُ فِی قَلْبِ مَنْ یُرِیدُ اللَّهُ أَنْ یَهْدِیَه (منیة المرید، ص: 149)
علم به آموختن نیست، بلکه علم نور است که خدا قرار میدهد آن را در دل هرکه خدا هدایتش را بخواهد.
×××××
اگر علم نورانی است (العلم نور) نظامش هم باید نورانی باشد.
علم در منظومهی نورانیاش مجال بروز مییابد و خود را به عالم نشان میدهد.
و کجا نوارنیتر ازحرم!
حریم اهل بیت مجالی برای علم برای هرکه بخواهد.
×××××
طبق این بیان باید سراغ از مکانهایی گرفت که جنس آن از نور باشد تا مجموعهای هماهنگ ایجاد شود،
مجموعهای هماهنگ و نورانی برای دعوت از علم برای حضور و هرجا علم نوری ببیند خودش را در آن
محیط وارد خواهد کرد برای افاضه.
برای همین بزرگان دین درس و بحثشان را هم در محیطهای معنوی مثل حرم و مسجد انجام میدادند، آن
علم بود که نور بود و جامعه را هم با حضورش نورانی میکرد.
قصه نوراست و محیط نورانی (برگرفته از کتاب راز دیدار علم| دریچه‌ای به حدیث عنوان بصری؛ جلد11 مجموعه زیر خیمه حسین)
زیارت مناطق نورانی با این نگاه چقدر میتواند منشأ ورودهای نو و تازه باشد: مثل دانشگاه هویزه!
أَشْهَدُ أَنَّ هَذَا سَابِقٌ لَکُمْ فِیمَا مَضَى وَ جَارٍ لَکُمْ فِیمَا بَقِی
فارغ از همه مطالعات و تحقیقات یادمان باشد:
امام حسینی که شهدا را تربیت کرده بازنشست نشده
مراقب محیطها باشید؛ حلقه‌هاى فرهنگىِ خاص روى ذهنها اثر میگذارد
محمد
بن ادریس شافعی در سال:150 هجری متولد شده و در سال: 204هجری فوت شده که مجموعاً
پنجاه و چهار سال عمر کرده است، عجیب این است هنگامی که شافعی در مصر فوت کرد،
احمد بن حنبل که وهابی‌ها افتخار می‌کنند که او امام ماست، پیراهن شافعی را شست و
از آبش تبرک جست، ما به ضریح پیغمبر اکرم و ائمه معصومین (علیهم السلام) تبرک می‌جوییم
از نظر آنها شرک است و حال آنکه امام آنها (احمد بن حنبل) به آب پیراهن شافعی تبرک
جست.
جناب شافعی دو نوع زندگی دارد، در موقعی
که در بغداد بوده یک فتوا دارد، وقتی که به مصر می‌رود و محیطش عوض می‌شود،
فتاوایش هم عوض می‌شود ولذا ی فتاوای قدیم دارد در بغداد، و یک فتاوای حدیث دارد
موقعی که در مصر است و این خود دلیل است که محیط در فکر انسان اثر میگذارد، انسان
در یک محیطی به گونه‌ای فکر میکند و در محیط دیگر به گونه‌ای دیگر. (درس خارج فقه
آیت الله سبحانی، قواعد فقهیه،92/11/06)
**************
نکته‌ى دیگرى که به نظر من براى مجموعه‌ى دوستانى که شعر مذهبى میگویند، مهم است، مسئله‌ى تأثیر محیط است.
البته منظور من محیط عمومى جامعه نیست. بدیهى است که محیط جامعه روى انسان اثر
دارد. وضع اقتصادى، وضع سیاسى، وضع اجتماعى، روى هر انسانى یک اثرى میگذارد، روى
شاعر هم اثر میگذارد، طبعاً روى شعرش هم اثر میگذارد؛ این را نمیخواهم بگویم.
محیطهاى خاص، حلقه‌هاى فرهنگىِ
خاص روى ذهنها اثر میگذارد. من میخواهم بگویم شما جوان مؤمنِ مقید و محب
اهل‌بیت که با یک عشق و شورى راجع به اهل‌بیت صحبت میکنید، شعر میگوئید، راجع به
معارف الهى، راجع به توحید، اینجور عاشقانه و زیبا سخنورى و سخن‌سرائى میکنید،
توجه داشته باشید که محیطها شما را به سمت و سوهاى دیگر نکشاند. یعنى خودتان مراقب
خودتان باشید. در این راه به خودتان ثبات قدم بدهید و روزبه‌روز آن را تقویت کنید؛
چون محیطهاى شعرى و هنرى و ادبى روى انسان اثر میگذارد.
من همیشه یک مثالى در ذهنم هست. شاعر مورد نظرم که حالا اسم خواهم آورد، شاعر
بزرگى است؛ محمد جان قدسىِ
مشهدى. ایشان جزو شعراى برجسته‌ى سبک هندى است در دوره‌ى صفویه - قرن
یازدهم - اشعارش جزو قوى‌ترین شعرهاست. من اعتقادم این است که بعد از صائب در آن
سبک، واقعاً مثل محمد جان شاید یکى دو تا بیشتر نباشند. او در مشهد که بوده، یکى از
خادمان آستان قدس و مداح حضرت رضا بوده و شعرهایش شعرهاى دینى است و دیوانش هم پر
از این اشعار است. دیوان حاج محمد جان را نگاه کنید؛ از این قصائد زیاد دارد. او
بعد به هند سفر میکند. همنشینى با امراى هند و سلاطین هند و آن دستگاه‌هاى بى‌بندوبارى
که آن روز بودند، این آقا را کأنه از این رو به آن رو میکند. انسان میتواند این را
در غزلهاى او ببیند. من خیلى اوقات به این فکر هستم. این شعر مال محمد جان قدسى
است:
پارسا در مجلس رندان نشستن خوب نیست
هر که امشب مى نمینوشد به ما منسوب نیست
در چنین فصلى که بلبل مست و گلشن پر گل است
گر همه پیمانه‌ى عمر است خالى خوب نیست
یعنى یک مستِ رندِ الواتِ عرق‌خور تحویل محیط مجموعه‌ى شعرى داده شده؛ از کى؟ از
آن انسانِ پارساى پاکِ متعبدى که در مشهد مدح امام رضا را میگفت! خب، آن محیط
اینجور پرورش میدهد. بنابراین مراقب
محیطها باشید؛ و این هم با ارتباطهاى پیوسته‌ى شما با همدیگر حاصل خواهد
شد. (بیانات مقام معظم رهبری در دیدار جمعى از شعراى آئینى)
و در این میانه حریم نورانی بهترین محیط است برای رشد اندیشه‌ها و ذهنها و بالیدن
محیطی مثل حریم کربلا
اگر گل نیست، گلاب که هست: اگر کربلا نشد سراغ از "دانشگاه هویزه" که می‌شود گرفت؟!
khademinisu.ir/
"گنده نامی...گند‌نامی...گم‌نامی...
کاش پیش حضرت حق، اسم نداشتیم اما مرد بودیم، طوبی للغربا!
پای منبر همه میگویند: حق حق" (قیدار، رضا امیرخانی)
در چشم‌انداز زندگی خود دوست دارید کدام باشید: "شهید" مطهری، "علامه" طباطبایی، "امام" خمینی یا "العبد" محمد تقی بهجت؟!
اصلا چقدر در زندگی، این پیشوند ها(ی داخل "کروشه") را جدای از اشخاص دیده‌ایم؟ یا اصلا چقدر درگیر این القاب شده‌ایم یا باید بشویم؟! اشخاص را با پیشوندهاشان شناخته و دیده‌ایم یا با پسوند وجودی‌شان؟ کوتاه سخن آنکه الگوهای زندگی‌مان را بر کدام اساس بر می‌گزینیم؟ یاد انشای همیشگی‌مان بخیر: در آینده می‌خواهید چه‌کاره شوید؟!
گاه پسوند ها هستند که به پیشوند ها اعتبار می‌دهند گاه برعکس؛ آنچنان که گاه لباس‌ها (مثل لباس روحانیت و ...) این اثر را خلق می‌کنند:
بعضی افتخار لباس و مسندی هستند و بعضی افتخارشان آن لباس و مسند!
نهایتا چقدر در این معادلات "تکلیف‌محوری" را دیده‌ایم؟ چقدر مختصات آسمانی (توفیق، رزق، قسمت،تسلیم و...) را در وزن‌دهی ارزشی دخیل کرده‌ایم؟
میتوان همه مفاهیم عاشورایی را دیگرباره از این منظر مجددا دید...
بسم الله: مفهوم خادمی، مفهوم سیدالشهدا، العبدالصالح المطیع لله زیارت حضرت عباس و تا نقش‌های اصحاب در منظومه کربلا...
