توضیح الرسائل کربلا: اثری در تبیین راز «عدم اقدام و عمل» در کوفه سال 61

در حوالی شعار سال: اقتصاد مقاومتی؛ «اقدام و عمل»

از تشخیص تا تصمیم؛ راز قلوبهم معک و سیوفهم علیک

«وَ أَنَا أَشْهَدُ [أُشْهِدُکَ‏] یا إِلهِى بِحَقِیقَةِ إِیمانِى، وَ عَقْدِ عَزَماتِ یَقِینِى...»[1]

«اى معبود من گواهى مى‏دهم [یا این‌ها را گواه مى‏گیرم‏] با حقیقت ایمان و عزم‏هاى جزمِ یقینم...»

«امروز جاهلیت بازتولید شده است؛ با توان بسیار بالا، با خطر صدها بلکه هزارها برابرِ جاهلیت روزهای اوّل و دوران اوّل اسلام. البتّه اسلام هم بحمدالله امروز مجهّز شده است. نیروی عظیم اسلامی با استفاده‌ از ابزارهای گوناگون، امروز در دنیا گسترده است. و امید موفّقیّت، امید غلبه‌ بر ترفند دشمنان امید کمی نیست؛ امید بالایی است؛ چیزی که لازم است در درجه‌ اوّل «بصیرت» است و در درجه‌ دوّم «عزم و همت»؛ این چیزی است که ما ملّت‌های مسلمان به آن احتیاج داریم.»[2]

 

سیلی از نامه‌ها سرازیر می‌شود، همه یک‌صدا او را می‌خوانند اما همانان‌که منتظران‌اند، در ادامه داستان، قاتلانش می‌شوند! چه روایت شگفتی است کربلا! باید قبول کرد شناخت کربلا دشوار است؛ هرچند «پری‌رو تاب مستوری ندارد» اما «دیدار می‌نماید و پرهیز می‌کند»!

پاسخ‌های زیادی به معمای تاریخی «قلوبهم معک و سیوفهم علیک» داده شده است: دل‌هایی با او و شمشیرهایی بر او؟! چه حکایت شگفتی!

پیش‌تر بخشی از این مسئله در کتاب «دعوا سر اولویت است» تبیین و تحلیل شد و بخشی از آن در کتاب «توجیه المسائل کربلا» و گوشه‌ای نیز در کتاب «روضه‌های ناشناخته کربلا» (نخستین مقتل مدیریتی) و...

و این بار از منظری دیگر، پاسخی از جنس اراده! آن‌چه در علت گسست ساحت «حکمت نظری» از «حکمت عملی» گفته‌اند: «عزم».

هر خواستنی توانستن نیست، بشرطها و شروطها و «العزم» من شروطها!

این سطور تلاشی است برای حل این معادله عجیب تاریخ که در مورد کوفیان گفته‌اند؛ «دل‌هایی با حسین، شمشیرهایی بر حسین!» و بررسی فرضیه نداشتن «عزم» و نیز کاوشی در اطراف این مفهوم؛ نقشی که عزم در حرکت‌آفرینی به سمت نقطه مطلوب ایفا می‌کند و جایگاه آن برای تحقق اهداف؛ بحثی که نسبت به آن جهالت و یا غفلت اساسی می‌شود و حجابی برای رسیدن از دانایی به توانایی انسان‌ها است.

این رساله به دنبال پاسخی برای یک درد تاریخی شیعه خواهد بود: چرا سرنوشت، قاتلان امام حسین را از مردمان «کوفه» انتخاب کرد؟ چرا قلم تقدیر حتی یک نفر را از «شام» به کربلا نیاورد و تماماً کوفیانی را در مقابل امام‌شان قرار داد که ادعای محبت او و انتظار آمدنش را داشتند؟ حسین را منتظرانش کشتند! به‌راستی چرا «فَلَمَّا جَاءَهُمْ مَا عَرَفُوا کَفَرُوا بِهِ»[3] یک پاسخ از میان هزاران پاسخ در این بود: «که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل‌ها»[4] و مشکل‌ها را باید با اراده پولادین حل کرد که این یک قلم در شخصیت اهل کوفه آن روز نبود؛ «وَلَمْ نَجِدْ لَهُ عَزْمًا»[5]. البته اراده و عزم نداشتن در همسایگی مفاهیمی چون «راحت‌طلبی»، «عافیت‌طلبی»، «دنیاخواهی»، «رخوت» و «ترس» و مانند آن است که هرکدام رساله‌ای مستقل می‌طلبد...

توضیحی از ناگفته‌نامه‌هایی که خطشان کوفی بود؛ توضیحی از رساله‌های کوفی که لیاقت کربلایی شدن نیافتند؛ نامه‌هایی که مرقومش در دست امام کربلا و راقمش در کربلا در مقابل امام بود (!) اما کربلایی نشدند، بهانه‌های «توضیح الرسائل کربلا» شدند. در پایان هم عاشورا به‌عنوان یک دستگاه عزم‌آفرین و تصمیم‌ساز بررسی خواهد شد و در پیوستی برای مسائل رشته‌های علوم انسانی نیز رهیافت عاشورایی به‌عنوان رهیافت مختار و برگزیده طرح می‌شود.

«...تا دانشگاه هویزه»؛ به استادی سید حسین علم‌الهدی

 در حال و هوای دوره تربیتی خادمین شهدای هویزه که جای خیلی‌ از رفقا در آن خالی است...

 برداشتی از اثر «تا دانشگاه هویزه»:

 کربلای هویزه که در عملیات نصر سال 59 به وقوع پیوست برای آن بود که در سایه‌سار آن درخت بلند باشکوه، علم‌آموزی مجالی و  فرهنگ و اندیشه، فرصتی پیدا کند، همه آن خون‌های پاکی که ریخته شد نبود مگر آن که بشریت از جهالت نجات پیدا کند آن چنان  که سالار همین شهیدان حضرت حسین بن علی نیز با این انگیزه قیام کرد و به شهادت رسید، " وَ بَذَلَ‏ مُهْجَتَهُ‏ فِیکَ لِیَسْتَنْقِذَ عِبَادَکَ  مِنَ الْجَهَالَة"

 آن وصیتی که سید حسین علم الهدی به برادرش سید حمید کرد مؤید همین مطلب است که برادر را به مبارزه‌ای دیگر فراخوانده بود  و پس از جنگ تحمیلی، عرصه جنگ علمی فرهنگی را فراروی خود می‌دید تا آن‌جا که به برادرش وصیت کرده بود که: پس از پایان  جنگ، باید به حوزه علمی سفر داشته باشیم.

 آن چه که حسین علم الهدی آرزو داشت شکل‌گیری فضای پر انگیزه علمی و فرهنگی بود، آن چه که او پس از شهادتش از راهیان  نورانی مسیرش طلب می‌کند آن چیزی است که خود در ظاهر نتوانست به آن جامه عمل بپوشاند.

 این پاسخ پرسشی بزرگ است که اگر امروز حسین علم الهدی بود چه می‌کرد؟ حسین همان را انجام می‌دهد که به برادرش وصیت  می‌کند، در ورای جنگ نظامی، جنگ فرهنگی و نبرد علمی را دیدن، بصیرت علم الهدایی می‌طلبد و آماده شدن برای آن نیازمند  دانشگاهی است که هم در آن روزگاری نبرد نظامی اتفاق افتاده و در جوار آتش و خون، سلاح قرآن و نهج‌البلاغه نیز برای جنگاوران  مسلح شده است.

 رسالت دانشگاه هویزه "ترجمه دیروز به امروز" همان معارف در قالب و لعاب اندیشه و فرهیختگی است.

 فرهیختگی و اندیشه ای که پشتوانه‌اش اشک و خون شهیدانی است که در آن دیار، خود را به آن سلاح‌های زمینی و آسمانی مجهز  کرده‌اند.

 دانشگاه هویزه ساحتی است برای رسیدن به تمدن بزرگ اسلامی، تمدنی که به برکت همین خون‌ها شکل گرفته و روز به روز  باسق‌تر و برومندتر خواهد شد.

 ***

 

 استاد دانشگاه هویزه (شهید علم‌‌الهدی)

 درخت هویزه که روزگاری از کلاس‌های قرآن و نهج‌البلاغه سید‌‌حسین علم‌‌الهدی تغذیه می‌شده است امروز هم همان میوه‌های  شاداب را تقدیم ناظران و مهمانان خود خواهد کرد. اگر یک روز خاک هویزه، حسین علم‌‌الهدی‌‌را زیارت کرده است، امروز در اقصی نقاط  کشور، سراغ این خاک می‌آیند تا با آن‌ها سخن گوید، خاکی که هر روز یک جلوه از او را دریافته است، شاخص‌ها و محورهای  شخصیتی حسین علم‌‌الهدی کدام است؟ اگر خاک زمین را استعداد سخن گفتن ظاهری با دل‌های زائر نیست ولی خاک دل‌ها و  طینت خادمان این لیاقت را یافته است که در کنار خاک هویزه آمادگی و استعداد سخن گفتن بیابد و به نیابت از خاکِ بی زبانِ هویزه  زبان بگشاید.

 مقاله وجودی حسین علم‌‌الهدی اگر قصد تألیف پیدا کند باید دارای واژگان کلیدی زیر باشد:

 1.جوان انقلابی

 2.دانشجوی پیرو خط امام

 3.استاد قرآن و درس نهج‌البلاغه

 4.شخصیتی اجتماعی و برخاسته از مردم

 5.مربی جسم و روح

 6.فردی کادرساز و شخصیتی تشکیلاتی

 7.هماهنگ در بین ابعاد مختلف و به ظاهر متعارض و...

 از بین صفات گفته شده  شش محور کلیدی و اصلی در زندگی شهید علم‌‌‌الهدی بررسی می‌شود.

 ***

 مؤلفه‌های شخصیتی استاد دانشگاه هویزه: (درنگی در شخصیت شهید علم الهدی)

      1)شخصیت معرفتی (علمی – معنوی – فرهنگی):

الف) درس‌های قرآن

ب) درس‌های نهج‌البلاغه

ج) درس‌های علمی – مطالعاتی

2)شخصیت اجتماعی – سیاسی

3) شخصیت تربیتی (بدنی – روحی – رزمی)

4) شخصیت تشکیلاتی (کادر سازی و فعالیت‌های اجرایی جریان‌‌ساز)

5) شخصیت فروتن (اخلاص و تواضع)

6) شخصیت هماهنگ در رشد کمالات 

معرفی کتاب:

 هویزه به مثابه یک دانشگاه، در «تا دانشگاه هویزه»

 

 

«مسلم ولی امر است»؛ گزارشی از اثری در اواخر فرآیند نگارش

اشارتی از طلیعه اثر:

برای اهالی هیات امام حسین، که به دنبال ارتباط و اتصال با امام حسین اند و هرچه با امام حسین ارتباط و اتصال یابد برایشان قدر و قیمتی دارد؛ از منبر و مجلس امام حسین، تا ضریح و حرم ایشان -و حتی چای روضه‌دم محفلشان!- بعید است که از این قشنگ‌ترین و وثیق‌ترین ارتباط، ساده بگذرند: ارتباط امام با نایبشان. امید که این بهانه ‌ها راه رسیدن به یک ارتباط نورانی و مبارک با امام حسین باشد و نایبشان ما را دستگیری کنند. شور این ارتباط درسر هر پدیده‌ای افتاد، غوغایی شد؛ تو بگو در کم‌مقدارترین شیء عالم باشد. در هم‌نفسی و اتصال با حضرت ارباب، خاکِ ناقابل را هم بهره‌ایست: «مُهر اعلی، مال کربلا!» کاش جان ما را نیز چنین نصیب و رزقی داشته باشد...

حکایت «نایب الحسین» از منظر دیگری نیز مهم مینماید و آن برای کسانی است که سرِ یاری نایب امام زمانشان را دارند. حکایت مسلم، باید مشق هرشب ولایتمداران باشد. درس کوفه «دیروز» را در تهرانِ «امروز» نیز میتوان خواند و اصلا «باید» خواند، تا یادمان نرود چطور کوفه‌ی انقلابی سر از ناکجاآباد در آورد؛ این حکایت را باید هر روز در خویش مرور کرد تا «فردا»ی روشن انقلاب را نظاره‌گر باشیم.

برای فهم بهتر جناب مسلم، نخست باید محضر امام حسین را درک کرد و از نسبت بین او و امام آغاز کرد. از امام باید ویژگیها و فضایل نایبشان را پرسید تا قدر و قیمت بحث مشخص شود.

در این میان شاید در هوای از «مسلم» گفتن، باید «مسلم»شناسان و «مسلم»ناشناسان را هم شناخت. آنها که شأن «نایب الامام» بودن مسلم را درک کردند و آنها که او را صرفا یک انسان عالم و فقیه و دانشمند دانستند و نیز کسانی که طرفداران یکی از این دو جریان شدند.

در فضیلت حضرت مسلم شکی نبود، همه میدانستند مسلم بن عقیل شخص خوبی است ولی شاید باید در ماجرای کوفه سال 60 هجری، شخصیت هایی را معرفی کرد که مردم آنها را هم خوب میدانستند و انصافا هم خوب بودند! اما هرچه بود «ولی امر» نبودند و در این میانه، تنها مسلم ولی امر بود و این را برخی در آن سال نفهمیدند و البته هنوز هم هستند کسانی که این ماجرا را خوب نفهمیده اند و شاید بنای فهمیدنش را ندارند...

آری! باز باید تکرار کرد: برای ترسیم کوفه سال 60 هجری و تحلیل واقعه تنهایی و غربت حضرت مسلم، باید شخصیت هایی را معرفی کرد که مردم آنها را نیز خوب میدانستند و انصافا هم خوب بودند! اما هرچه بود «ولی امر» نبودند ولی آنها برای خودشان شأنی در تراز مسلم قرار دادند و همین، آغاز انشقاق جریان مسلمین شد، سخن از وحدت‌شکنانی است که در کنار نایب امام، گردنی افراشتند ولو به نیتی خدانمایانه!

حتی آنها که احساس میکنند حضرت مسلم را میشناسند، خواندن این «مقدمه» را با «ذی‌المقدمه»اش همراه کنند، چرا که ماجراهای امثال سلیمان و هانی، نیمه پنهانی است از حقیقت آفتابیِ «مسلم، ولی امر است»

اینجا باید روایت کوفه را دوباره شنید، نه از باب شنیدن یک قصه، که شنیدنی برای عبرت. شخصیتهای آن سال را دوباره باید از نظر گذراند: از حضرت مسلم، تا هانی و سلیمان و حبیب و... . دغدغه این کاوش، تنها بیان تاریخ نیست، ما مسائل روز داریم؛ امروز باید ببینیم تکلیف ما برای فردا چیست...

این اثر در کاوش شخصیت حضرت مسلم، به دنبال چه بوده است؟ فهم بهتر مفاهیم حیاتی و ضروری مانند نفوذ، استحاله فرهنگی، زمان‌شناسی، درک و اقدام به‌هنگام، تبیین، عزم، مرزبانی، پیچ تاریخی و... و تبیین هریک و نیز درک نسبت هرکدام با موقعیت کنونی که در قامت دل‌ربای عاشورا به شکلی ملموس‌تر به نمایش گذاشته شده است و همه آن مفاهیم نظری را با نمودی عملی در مقابل دیدگان مجسم کرده است و اصلا این مفاهیم کلیدی در  قالبی جذاب‌تر از کربلا رخصت بروز نیافته است...

مطلب مرتبط: ...مُسْلِم «وَلِیِّ اَمْر» است

...مُسْلِم «وَلِیِّ اَمْر» است

 اشاره: تاریخ را برای فردا و نه برای دیروز نوشته‌اند و در این میان، کربلا صرفا کلاس تاریخ نیست، بلکه کلاس تاریخ هم هست. ماجراهای کربلا سرشار از نکات جاری زندگی است و با آن میتوان تمام مسائل جاری زندگی را پاسخ داد، اگر اهل پرسش از عاشورا باشی!

امام حسین الگوی درخشانی از سیاست و بصیرت را برای اهلش به یادگار گذاشته است. با امام حسین به همه جا میتوان رسید، اگر کربلا را آنچنان که هست باور کنی. ماجرای کوفه سال60 هجری، حکایت نایب امام است و در هوای حماسه 9 دی میتوان برگی از این کتاب قطور را ورق زد که برچیدن بساط فتنه 88 هم کار امام حسین و عاشورایش بود...

 

...مسلم و ولی ناشناسان

فقیهی به نام سلیمان بن صرد

چه شد که سلیمان بن صرد خزاعی از کربلا جاماند؟

سلیمان: جناب مسلم! اگر تو میفهمی، من هم میفهمم!

«سلیمان بن صرد» الگوی تمام‌نمای خواصی که دیر تصمیم گرفتند

لحظه‌شناسی‌ها و لحظه‌نشناسی‌ها

حتی علم‌دار توابین شدن هم خوشمزه نیست!

ما اهل کوفه نیستیم، «مسلم» تنها بماند...

*****************

«مسابقه خوردنی‌تر شدن از عسل!» در «چای روضه‌دم»

مروری متفاوت بر آموزه‌های هیئتی با طعم چای روضه امام حسین

چای هم یک موجود است و در عالم، موجودات سرشار از درک و شعورند، چه برسد به پدیده‌هایی که به محضر هیئت ارباب مشرف می‌شوند.

چای روضه، چایی که هرمِ گرمِ نفسِ روضه به آن خورده باشد نیز از این قانون مستثنا نیست. اشیا با استماع روضه نور می‌گیرند، روح می‌گیرند و به ملکوت راه می‌یابند؛ رتبه‌رتبه سیر مقامات می‌کنند و آسمانی‌تر می‌شوند. دستگاه امام حسین بهانۀ عرفان است و تا کرانۀ «نَفَسُ‏ الْمَهْمُومِ‏ لَنَا الْمُغْتَمِّ لِظُلْمِنَا تَسْبِیحٌ‏، وَ هَمُّهُ لِأَمْرِنَا عِبَادَة»[1] خود را در دسترس همه قرار داده است. سخن از «نفس‏ کسى که براى مهموم‏ است و از ستمى که بر ما شده غمناک است، تسبیح‏ است و توجه او به امر ما عبادت است‏» که این‌طور باب عبادت را گسترانده است و اشیا را به سر سفره «وَإِنْ مِنْ شَیءٍ إِلَّا یسَبِّحُ بِحَمْدِهِ» نشانده است؛ هرچند «وَلَکِنْ لَا تَفْقَهُونَ تَسْبِیحَهُمْ».[2] از این‌رو چای هم به‌واسطۀ حضورش در این جمع، بعد از استماع روضه‌ای که او هم به پای آن گریسته و در آن گرماگرمش نفسی زده است، مرتبه‌ای از معرفت یافته است.

او را هم باید مستمعی مانند دیگر مستمعان تصور کرد، چراکه کربلا از جن و ملک تا عرش و فرش نوحه‌گر و گریه‌کن دارد... با او در نوکری باید رقابت کرد به حکم «وَالسَّابِقُونَ السَّابِقُونَ أُولَئِکَ الْمُقَرَّبُونَ»[3]

بیایید با چای روضه مسابقۀ خادمی برگزار کنیم! هرکس کارش را بهتر انجام دهد، در میدان کربلا که عاقبتش درک نگاه «احلی من العسل» است، هرکس خوشمزه‌تر بود خورده شود! چراکه شیعه خوردنی است! «إِنَّمَا أَنْتُمْ فِی النَّاسِ‏ کَالنَّحْلِ فِی الطَّیْرِ لَوْ أَنَّ الطَّیْرَ تَعْلَمُ مَا فِی جَوْفِ‏ النَّحْلِ مَا بَقِیَ فِیهَا شَیْ‏ءٌ إِلَّا أَکَلَتْهُ وَ لَوْ أَنَّ النَّاسَ عَلِمُوا مَا فِی أَجْوَافِکُمْ أَنَّکُمْ تُحِبُّونَّا أَهْلَ الْبَیْتَ لَأَکَلُوکُمْ‏ بِأَلْسِنَتِهِم‏»[4] شیعۀ ما مانند زنبور عسل‏اند، اگر بدانند آن‌چه را در اندرون ایشان است، هرآینه بخورند ایشان را. مراد از «ما» آن حضرت و باقى ائمۀ طاهرین است صلوات اللّه و سلامه علیهم أجمعین و مراد از «شیعۀ ایشان» پیروان ایشان است و جمعى که اعتقاد به امامت ایشان داشته باشند و مراد این است که: ایشان مانند زنبور عسل‏اند و چنان‌که در جوف آن عسل است در کمال حلاوت و لذت، در جوف ایشان نیز دوستى ما و اعتقاد به ماست که مانند عسل در کمال شیرینى و لذت است و این از قبیل تشبیه معقول به محسوس است که شایع است و «اگر بدانند» یعنى اگر مردم دیگر بدانند آن‌چه را در جوف ایشان است و مطلع شوند بر مرتبۀ حلاوت و لذت آن، هرآینه بخورند ایشان را؛ یعنى درست فرو برند تا این‌که آن‌چه در جوف ایشان باشد، در جوف آن‌ها آید و قرار گیرد.[5] و این است بیان «شِیعَتُنَا کَالنّحلِ‏ لَو عَرَفُوا مَا فِى جَوفِهَا لَأَکَلُوهَا».

***

در مجالس «احلی من العسل»ش تو خوش‌مزه‌تر شدی یا...؟!

مطالب مرتبط:

دمابان و چای روضه‌دم

چای روضۀ شما چه مزه‌ای می‌دهد؟!

---

[1]. الکافی، جلد ‏3، صفحۀ 572.

[2]. إسراء، آیۀ 44.

[3]. واقعه، آیۀ 10-11.

[4]. بحارالأنوار، جلد ‏72، صفحۀ 398.

[5]. شرح آقا جمال خوانسارى بر غررالحکم و درر الکلم، جلد ‏4، صفحۀ 190.

تنها راه، حسین است؛ با امام حسین به همه جا می‌توان رسید

عاشورا را باید به عنوان «تنها راه» برای نجات بشر دانست و نه راهی از میان راه‎‌های دیگر. باید فهمید که تنها راه، حسین است. امام حسین را به عنوان «یک راه» دانستن، شناختی نیست که به ظهور منجر شود؛ او تنها راهی است که در آخرالزمان میتوان یافت. این درک بزرگ را در سال 61 هجری اصحاب امام حسین تجربه کرده بودند. برای همین وقتی امام، رخصتِ رفتن‌شان داد و با این که استدلال بر رفتن‌شان هم درست می‌نمود(چرا که ماندن و یا رفتنشان در شهادت امام حسین تأثیری نداشت)، اما بی‌تابانه به پای حسین افتادند، زیرا راهی و جایی دیگر جز او نمیشناختند. راز عظمت شهدای کربلا را در فهم این مطلب دقیق و عمیق باید دانست.

انسان 250 ساله را باید در مدار و محوریت امام حسین دید، آنچنان که خودِ اهل بیت، ماجرای امام حسین را این گونه میدیدند. قرآن را نیز با این تقریر باید دید. قرآنی میتواند عامل نجات و سعادت باشد که در وادی عاشورای امام حسین تلاوت شود و الا در سال 60 هم قاریانی بودند که کرسی تدریس و تلاوت خود را بر همراهی با امامِ عاشورا ترجیح دادند و در مدینه ماندند؛ اما از میان همه قاریان آن دوران، امام حسین، حبیب و تلاوتش را ستود: «لله درک یا حبیب! لقد کنت فاضلا تختم القرآن فی لیله واحده». تلاوتی که در فراغت و عزلت و عافیتِ مدینه نبود و خود را به وادی ولایت کربلا رسانده بود و در حریم حسینی قرار گرفته بود. لذا دل‌رباترین قرآن را هم از حنجره بریده حسین بر فراز منبر نیزه‌ها باید شنید و از تحلیلهای بعضا قرآنی امثال شمر و عبیدالله بن زیاد و احنف‌بن قیس‌ها در لابلای کلامشان نباید واهمه‌ای داشت که این تلاوتها «وَلَا یزِیدُ الظَّالِمِینَ إِلَّا خَسَارًا»(الإسراء/82) است.

مرکزیت، عاشوراست و از آنجا باید به عرصه‌های دیگر نظری و نیز عزیمتی داشت.

تنها با امام حسین میتوان فتح الفتوح عالم را به دست گرفت آنچنان که حتی امام عصر هم به این ابزار نیرومندِ عاشورا برای ظهورش محتاج است.

راهی جز حضرت حسین نیست و چه خوب که راهی جز او نیست!

فهرستی از مباحث:

با امام حسین به «درک بهتر قرآن» می‌توان رسید

با امام حسین به « فهم انسان 250 ساله» می‌توان رسید

با امام حسین به «وادی سلوک» می‌توان رسید

با امام حسین به «حریم تربیت» می‌توان رسید

با امام حسین به «قله رفیع تمدن» می‌توان رسید

با امام حسین به «محضر علم» می‌توان رسید

با امام حسین به «عرصه اقتصاد مقاومتی» می‌توان رسید

با امام حسین به «سرزمین اندیشه‌ورزی و تفکر خلاق» می‌توان رسید

و البته تنها و تنها با امام حسین به این سرفصلها میتوان رسید...

تربیت زیر نگاه امام حسین (ع)، با « گنبد مستجاب »

 

«گنبد مستجاب» جدیدترین اثر عاشورایی زیر خیمه حسین منتشر شد. این اثر در باب «تربیت عاشورایی» به نگارش درآمده است و برای اربعین و درک لذت پیاده روی اربعین قابل توصیه  می‌باشد.

به گزارش روابط عمومی مؤسسۀ علمی-فرهنگی سدید ؛ کتاب « گنبد مستجاب » با مقدمه‌ای از دکتر محمدرضا سنگری توسط انتشارات بسیج دانشجویی دانشگاه امام صادق علیه السلام و به اهتمام مرکز تحقیقات بسیج دانشجویی دانشگاه امام صادق علیه السلام منتشر شد.

معرفی اثر:

برای آشنایی با فهرستی از محورهای قابل بحث در وادی «تربیت عاشورایی»، مراجعه به اثر گنبد مستجاب می‌تواند الهام‌بخش باشد. «گنبد مستجاب» از فراز آموزه‌هایی می‌گذرد و سرفصل‌هایی را عبور می‌کند تا به «تربیت زیر نگاه امام» برسد، تربیتی که رشد در محیط ولایت امام است و تنفس در حریم او. تربیتی که امام عاشورا و اصحابش برترین مربیانش هستند و گمشدۀ اصلی این اثر همان است: «تربیت عاشورایی». تربیتی ضروری برای تمدن‌سازی و به تعبیری، چاووشی قبل از ظهور است. مقصود این است و الاّ حائر و قبه، همه بهانه است…

«زیر قبه» یعنی زندگی با امام داشتن و حیات طیبه -یعنی زندگی گوارا و دلنشین حسینی- را تجربه کردن. زیر قبه یعنی شب عاشورا، هفتاد و سومین نفرِ اصحاب شدن و پیوستن به خیمه‌های امام. زیر قبه یعنی حضور در خیمه‌های امام عاشورا را احساس کردن، -همان احساسی که حر در روز عاشورا پیدا کرد!- زیر قبه یعنی در کنار حبیب و سعید و عابس و جون و دیگر اصحاب نفس‌کشیدن و با آن‌ها روزگار گذراندن. زیر قبه یعنی در همسایگی خیمۀ حضرت عباس، پناه گرفتن. تحت قبه بودن یعنی زیر خیمۀ امام حسین بودن و با حضرتش از دردانگی «علی اصغر»، تا رشادت «علی اکبر» بالیدن، زیر نگاه امام تربیت شدن و رشد کردن در محیط ولایت امام عاشورا. زیر قبه یعنی پر شدن از امام حسین. زیر قبه یعنی زیباترین آرزویی که می‌شود در زیارت عاشورا طلب کرد: «معیت با امام»

«گنبد مستجاب» تنها توصیف «قبه» نیست که به بیان تاریخ و جغرافیا و مانند آن بسنده کند؛ بلکه تلاشی است در جهت تجویز، مروری سریع است از همۀ دانستنی‌های لازم در کنار مرقد نورانی امام عاشورا تا دعوتی باشد برای در حریم حسینی قرار گرفتن و در محیط ولایت او وارد شدن. مقدمه‌ای است برای «حرم» او شدن و در نهایت «حسین» شدن! این وجود، عطر شش‌گوشه خواهد داد چرا که خانۀ حضرت حسین شده است. «گنبد مستجاب» شدنی است، نه دیدنی و یا شنیدنی. خوشا قلبی که لیاقت قدومش را پیدا کند و منزل جانان شود.

بخشی از کتاب « گنبد مستجاب » 7.06 MB

Download

لازم به ذکر است چاپ اول این کتاب در ۲۱۶ صفحه و به قیمت ۱۰,۰۰۰ تومان در پاییز ۹۴ منتشر شده است.

برای تهیۀ این کتاب می‌توانید به سایت مؤسسۀ علمی- فرهنگی سدید مراجعه یا با شماره‌های ۰۲۱۶۶۴۸۵۸۵۰، ۰۲۱۶۶۴۸۶۱۲۰ و ۰۹۱۰۹۸۰۵۰۵۵ تماس حاصل فرمائید.

تحت لیسانس امام

زینب هم که باشی بعد از امام حسین باید به دنبال امام باشی،

امامت را که شناختی باید از گوشۀ چشمانش خط بگیری:

از بدیهی‌ترین و ساده‌ترین شرایط تا بحرانی‌ترین مواقع باید تکلیف را از امام پرسید؛

دشمن به خیمه‌ها هجوم آورده بود که زینب خود را به امام سجاد رساند؛ چه کنیم؟

«علیکن بالفرار ...»

باید همۀ رفتارها را تحت تأثیر امام درآورد و به امضای او رساند. کاری که عبدالعظیم حسنی در محضر اهل بیت داشت و به واسطۀ همین عمل مورد عنایت اهل بیت قرار گرفت که در شأنش فرمود: «أنتَ وَلیُّنَا حقاً»

(به نقل از عبدالعظیم حسنى): به حضور سرورم على بن محمد (امام هادى علیهما السلام) رسیدم؛ چون چشمش به من افتاد، فرمود: خوش آمدى، اى ابوالقاسم! تو به‌راستى دوستدار ما هستى. عرض کردم: یا بن رسول اللّه ! مى‌خواهم دینم را به شما عرضه کنم: ...

من معتقدم: خداى تبارک و تعالى یکى است ... و محمد بنده و فرستادۀ او و خاتم پیامبران است و پس از او تا روز رستاخیز پیامبرى نخواهد آمد ...

من معتقدم: امام و خلیفه و ولىّ امرِ بعد از پیامبر امیرمؤمنان على بن ابیطالب علیه السلام است و پس از او حسن و سپس حسین و آن‌گاه على بن الحسین و بعد محمد بن على و پس از او جعفر بن محمد. آن‌گاه موسى بن جعفر و از پس وى على بن موسى (رضا) و بعد از او محمد بن على (جواد) و سپس، شما اى سرور من.

حضرت علیه السلام فرمود: و بعد از من حسن فرزندم امام است؛ آیا مى‌دانى که رابطۀ مردم با جانشین او چگونه خواهد بود؟ عرض کردم: مگر چگونه خواهد بود سرورم؟ فرمود: آن‌گونه که خودش دیده نمى‌شود و بردن نامش نیز روا نیست تا زمانى که [از پس پرده غیب بیرون آید] و قیام کند و زمین را پر از عدل و داد نماید...

آن‌گاه فرمود: اى ابوالقاسم! به خدا قسم، این است همان دین خدا است که آن را براى بندگان خود برگزیده و پسندیده است. پس بر این دین پایدارى کن. خداوند در دنیا و آخرت تو را بر این گفتار (عقیده) ثابت و استوار بدارد! ( بحارالأنوار (ط- بیروت)، ج‏3، ص 268، باب 10، أدنى ما یجزی من المعرفة فی التوحید و أنه لا یعرف الله إلا به .....» ص : 267)

(برگرفته از «گنبد مستجاب»، تربیت زیر نگاه امام)

مطلب مرتبط: «گنبد مستجاب»؛ اثری در وادی تربیت عاشورایی (در دست انتشار)

زیارت(نامه) حضرت عباس، «راه عباس شدن» است (از مجموعه باغ سیب)

باب حسین

مُقتَدیاً بالصّالحینَ وَ مُتّبِعاً لِلنَّبیّینَ فَجَمَعَ اللهُ بَینَنا و بَینکَ وَبینَ رَسوله وَ اولیائه

فی مَنازِلِ المُخبتینَ فَاِنَّه اَرحمُ الرّاحمینَ

به ما راه اقتدار بیاموز!

ای آموزگار مهربان عاشوراییان! ای دروازه ورود به کربلا! ای باب حسین!

بی تو هیچ زلال معرفتی با لبانمان آشنا نمی شد.

امروز را در حضور تو در دنیا می نشینیم و شرف هم نشینی خواهیم داشت.

به ما اجازه هم نشینی در آخرت را نیز می دهی؟

برایمان دعا کن!

از رحمت خدا به دور است که تا اینجا از تو بگوییم و دست خالی برگردیم

به حکم "ارحم الراحمین" بودنش ما را خواهد پذیرفت در مجمعی که همه خوبان عالم باشند، رسول و اولیای خدا؛ و تو هم پیاله گردان.

فَجَمَعَ اللهُ بَینَنا و بَینکَ وَبینَ رَسوله وَ اولیائه فی مَنازِلِ المُخبتینَ فَاِنَّه اَرحمُ الرّاحمینَ

دعای تشنه مان را به خنکای آمینی بنواز!

.

کنار دریا بیایی و لب تشنه بمانی؟

کنار باب الحوائج بیایی و دست خالی برگردی؟

حاشا به کرم سقا که همه را سیراب کند، شرمندگی لبان رقیه برایش بس است ...

حرم عباس جایگاه دعاست، دروازه ی حوائج مردم.

این آدابی است که امام صادق علیه السلام آموخته است زائران عمویش را.

راه دعا کردن:

ابتدا مدح و ذکر فضایل عمو، سپس ذکر صلوات، و آن گاه دعا ...

به پشت گرمی دعای امام، این موارد را با ایمان از خدا بخواه، با اطمینان.

شک نکن، دعای امام صادق را بهانه کرده ایم، او اخلاق عمویش را بهتر می داند.

در محضر باب الحوائج باید سنگ تمام گذاشت

هرچند:

"از غلامان شماهم می شود دنیا گرفت

من نیازت دارم آقا روز محشر بیشتر ..." (به نقل از وب عطش)

 

دمابان و چای روضه‌دم

چای درست کردن یک مسئله است، آن را در طول مراسم هیئت برای مستمع آماده نگه‌داشتن، مسئله‌ای دیگر؛ به عبارت دیگر، چای لبْ‌سوز دم کردن مهم است، اما مهم‌تر از آن، گرم نگه‌داشتن چای است -به پشت‌گرمی بزم آتشین حسین- و این در خودْ پیامی انقلابی نیز همراه دارد؛ انقلاب‌کردن یک چیز است، اما انقلابی‌ماندن چیز دیگر!

و این‌ها همه درس‌هایی است که «دمابان» (معادل فارسی «فلاسک!) به ما می‌دهد. در هیئت‌های قدیمی پای سماور و قوری بیش‌تر دیده می‌شد، اما امروزه سماور و قوری را بازنشسته کرده‌اند و بیش‌تر «دمابان» را زیارت می‌کنیم و «دم‌آور» را. دم‌آور، نوعی چای‌ساز برقی است از خانوادۀ محترم «دماپا» (ترموستات). به حکم آن‌که «هرکسی پنج‌روزه نوبت اوست» و این سخن تلنگری است برای التماس بیش‌تر برای دوام نوکری؛ «وَ الدَّوَامَ‏ فِی الِاتِّصَالِ‏ بِخِدْمَتِک‏»

همه دیدند که ضریح قدیمی چقدر محترمانه دانش‌آموختۀ کلاس عاشورا شد و یکی دیگر به جای او آمد. کاش حضرت حسین ما را زود دانش‌آموخته‌ نکند! (که این حقیقت در کتاب «ضریح قدیمی» به تفصیل آمد.)

«من از آن روز که در بند تو ام آزادم» (حافظ)

حسین جان ما را دور نینداز!

(برگرفته از «چای روضه‌دم»، مروری بر آموزه‌های هیئت طراز انقلاب با طعم چای روضه امام حسین)

مطلب مرتبط: چای روضۀ شما چه مزه‌ای می‌دهد؟!