دمابان و چای روضهدم
چای درست کردن یک مسئله است، آن را در طول مراسم هیئت برای مستمع آماده نگهداشتن، مسئلهای دیگر؛ به عبارت دیگر، چای لبْسوز دم کردن مهم است، اما مهمتر از آن، گرم نگهداشتن چای است -به پشتگرمی بزم آتشین حسین- و این در خودْ پیامی انقلابی نیز همراه دارد؛ انقلابکردن یک چیز است، اما انقلابیماندن چیز دیگر!
و اینها همه درسهایی است که «دمابان» (معادل فارسی «فلاسک!) به ما میدهد. در هیئتهای قدیمی پای سماور و قوری بیشتر دیده میشد، اما امروزه سماور و قوری را بازنشسته کردهاند و بیشتر «دمابان» را زیارت میکنیم و «دمآور» را. دمآور، نوعی چایساز برقی است از خانوادۀ محترم «دماپا» (ترموستات). به حکم آنکه «هرکسی پنجروزه نوبت اوست» و این سخن تلنگری است برای التماس بیشتر برای دوام نوکری؛ «وَ الدَّوَامَ فِی الِاتِّصَالِ بِخِدْمَتِک»
همه دیدند که ضریح قدیمی چقدر محترمانه دانشآموختۀ کلاس عاشورا شد و یکی دیگر به جای او آمد. کاش حضرت حسین ما را زود دانشآموخته نکند! (که این حقیقت در کتاب «ضریح قدیمی» به تفصیل آمد.)
«من از آن روز که در بند تو ام آزادم» (حافظ)
حسین جان ما را دور نینداز!
(برگرفته از «چای روضهدم»، مروری بر آموزههای هیئت طراز انقلاب با طعم چای روضه امام حسین)
مطلب مرتبط: چای روضۀ شما چه مزهای میدهد؟!