خود شناسی قبل از مقتل‌شناسی
«...اگر ادعا کنیم بیشتر این نویسندگان، از ناحیه آن امام همام دستگیری و تایید شده‌اند، سخنی به گزاف نگفته‌ایم.» (مقتل ثارالله، آیت الله حاج شیخ حسین عندلیب همدانی، مقدمه ص31)
یادنوشتی برای پاس‌داشت استادی که کربلا را میفهمد. چند خطی وصف مجالس با صفایش که «وصف العیش نصف العیش». مجالسی که هر هفته دو بار به شوق آن لحظه‌شماری میکنیم:
درخت
هویزه که روزگاری از کلاس‌های قرآن و نهج‌البلاغه سید حسین علم‌الهدی تغذیه می‌شده
است امروز هم همان میوه‌های شاداب را تقدیم ناظران و مهمانان خود خواهد کرد. اگر
یک روز خاک هویزه، حسین علم‌الهدی را زیارت کرده است، امروز در اقصی نقاط کشور،
سراغ این خاک می‌آیند تا با آنها سخن گوید، خاکی که هر روز یک جلوه از او را
دریافته است، شاخص‌ها و محورهای شخصیتی حسین علم‌الهدی کدام است: اگر خاک زمین را
استعداد سخن گفتن ظاهری با دل‌های زائر نیست ولی خاک دل‌ها و طینت خادمان این
لیاقت را یافته است که در کنار خاک هویزه، آمادگی و استعداد سخن گفتن بیابد و به
نیابت از خاک بی زبان هویزه، زبان بگشاید.
مقاله وجودی حسین علم‌الهدی اگر قصد تألیف پیدا کند باید دارای واژگان کلیدی زیر باشد:
1. جوان انقلابی
2. دانشجوی پیرو خط امام
3. استاد قرآن و درس نهج‌البلاغه
4. شخصیتی اجتماعی و برخاسته از مردم
5. مربی جسم و روح
6. فردی کادرساز و شخصیتی تشکیلاتی
7. هماهنگ در بین ابعاد مختلف و به ظاهر متعارض
از بین صفات گفته شده شش محور اصلی در زندگی شهید علم‌الهدی بررسی می شود.
مؤلفه های شخصیتی استاد دانشگاه هویزه: (درنگی در شخصیت شهید علم‌الهدی)
1) شخصیت معرفتی (علمی – معنوی – فرهنگی):
الف) درس‌های قرآن
ب) درس‌های نهج‌البلاغه
ج) درس‌های علمی – مطالعاتی
2) شخصیت اجتماعی – سیاسی
3) شخصیت تربیتی (بدنی – روحی – رزمی)
4) شخصیت تشکیلاتی (کادر سازی و فعالیت‌های اجرایی جریان ساز)
5) شخصیت فروتن (اخلاص و تواضع)
6) شخصیت هماهنگ در رشد کمالات
(برگرفته از «...تا دانشگاه هویزه»: درنگهایی در اردوی خادمین شهدای هویزه)
سر کلاس دانشگاهی به نام هویزه
اگر شهید هر ساله با کمال و جمال خویش جمعی را به زیارت خویش فرا می‌خواند و دوباره جبهه‌ها رونق می‌گیرد، هم او جمعی را نیز به خادمی خود انتخاب می‌کند تا واسطه فیض بین او و زائرانش شوند.
این سخن بعد از مراتب معنوی و علم حضوری قابل توجه است که باید سراغ از زمینه‌هایی گرفت که علم حضوری را تسریع کند و بهانه ورود به علم حضوری باشند و آن عبارت است از علوم حصولی خاصی که در هویزه باید تبلور عینی پیدا کند.
حال که شهید در کنار دعوت زائرانش، خادمان را نیز پذیرفته و به میهمانی صدا زده است، این وظیفه را نیز بر عهده خادمانش گذاشته است که هم خود شاگردی کنند و هم شاگردپروری. همان شهید که زائران را به جبهه صدا زده است آنها را بی آموزش و پرورش نگذاشته است: بلکه این فراخوان خادمان نیز صدای شهید است و تنفیذ وظیفه ای، شهید زنده است و این حرکت‌ها و انگیزه‌ها و اندیشه‌ها محصول حیات اوست. بخشی از علوم حضوری را خود به خادمان و زائران می‌آموزد، اما علوم حصولی زمینه ساز علوم حضوری را به خادمان تنفیذ کرده است و از آنان می‌طلبد و این یعنی شریک شدن در اراده شهید برای تربیت و انسان سازی.
دانشگاه هویزه چه کلاس‌هایی دارد که باید خادمان خود را برای شاگردی و شاگرد آفرینی برای آن آماده کنند؟ کدام واحدها را باید رویت کنند و بلافاصله رویت را روایت؟
انتظار شهید علم‌الهدی از خادمین آستانش آموزش کلام سخن‌هاست که اگر امروز جسم او حاضر بود به آن اهتمام می‌نمود؟ کدام امور در مورد شهید علم‌الهدی عینیت بیشتر دارد؟ این‌ها همان حداقل انتظاراتی است که او از خادمانش انتظار دارد، خادمانی که در حقیقت دست حسین علم‌الهدی برای تحقق آن امورند که از آستین بیرون آمده‌اند، خادم یعنی آیینه شهید، یعنی مجرای تحقق اموری که او امروز به ظاهر از انجام آن معذور است اما انگیزه و اندیشه آن را به خادمانش خواهد داد تا آن را محقق کنند.
باید جایگاه سال 59 حسین علم‌الهدی و قابلیت‌ها و استعدادهای ژرف او شناخته شود تا پس از ژرف کاری در آن شاخص‌ها بتوان حداقل انتظارات سید حسین را شناخته و سپس آن واحدها را در قالب کلاس‌های دانشگاه هویزه طراحی و ارائه هر چند اگر امروز حسین علم‌الهدی بود شاید بالاتر و دقیق‌تر سخن می‌گفت و نیازسنجی بهتری از جامعه و مسئله شناسی کامل‌تری از مشکلات روبرو می‌داشت اما شاید گام اول سفر به استعدادها و ظرفیت‌های وجودی او در سال‌های دهه 60 باشد تا خادمان از این طریق قدری با واحدهای کلاس‌های هویزه آشنا شوند، آشنایی از طریق درک استاد هویزه شهید علم‌الهدی.
کلاسها همان ظرفیت‌های دانشگاه هویزه‌اند... (برگرفته از «...تا دانشگاه هویزه»: درنگهایی در اردوی خادمین شهدای هویزه)
با استمداد از تربیت عاشورایی عبور از چهار گردنه تا رسیدن به فرهنگ عاشورایی و تمدن اصیل اسلامی لازم به نظر می‌رسد:
گام اول: حرکت فردی
گام دوم:خروج از فردیت و آغاز حرکت تیمی از طریق تشکیل گروه‌های خودجوش مطالعاتی- پژوهشی و امثال آن
گام سوم:ایجاد جریان مبارک عاشورایی از طریق گفتمان‌سازی این حرکت(برای فهم و تحقق این مهم باید با فنون جریان‌سازی و ایجاد گفتمان آشنا بود )
گام چهارم: تحقق فرهنگ عاشورایی در سطح جامعه
عاشورا الگوی بی‌بدیل هستی است و امام عاشورا در تمام عصرها و مصرها شبیهی برای یارانش ندید. این الگو میتواند الگوی اصحاب المهدی نیز باشد. حبیب، افضل شهدای غیر بنی‌هاشم است. در این اثر، حبیب را به عنوان شاخص «اصحاب الحسین» باید دنبال کرد؛ «اصحاب الحسین»ی که بهترین الگوی «اصحاب المهدی» هستند. هشت محور و شاخص وجودی حضرت حبیب برای سرمشق شدن!
جلوه قرآنی حبیب (حبیب قرآنی)، جلوه تبلیغی حبیب (حبیب مبلغ)، جلوه دین‌شناسی حبیب (حبیب فقاهت)، جلوه تشکیلاتی حبیب (حبیب تشکیلات) و...
گذری بر یکی از فصول هشتگانه اثر «...الی الحبیب»: حبیب تشکیلات
تشکیلاتی عمل کردن یکی از وظایف امروز هر فرد است. امروزه اگر بخواهی فردی عمل کنی نمی توانی آن کاری که انجام می دهی را درست انجام دهی.
در ضرورت تشکیلات گفته اند که کارها منسجم می شود، از موازی کاری ها جلوگیری می شود و.....
مقام معظم رهبری و بزرگان دیگری چون امام موسی صدر و شهید بهشتی تاکید زیادی بر تشکیلاتی کار کردن می کردند. مدیران، فرماندهان و دیگر کسانی که مسئولیت های مدیریتی دارند باید از کار تشکیلاتی آگاه باشند تا بتوانند مسئولیتشان را به خوبی انجام دهند.
حبیب ابن مظاهر به عنوان یک فرمانده در کربلا و فردی که تکیه گاه برای امام و اصحاب بود بهترین فردی است که می توان از او نکات تشکیلاتی را فرا گرفت. اگر حبیب که غرق در حسین است اسوه تشکیلاتی ما باشد، تشکیلات ما نیز غرق در حسین می شود و تشکیلاتی حسینی عاشورایی خواهیم داشت.
به امید تشکیلات عاشورایی حسینی...
***
سرفصلهای بحث: «حبیب تشکیلاتی»
ازدواجی برای کربلا...
به حرمت قدم عمه سادات، عقیله بنی‌هاشم، علیا مخدره حضرت زینب کبریسلام‌الله علیها
ازدواج اما برای تو مقوله‌ای نبود مثل دیگر دختران.
تو را فقط یک انگیزه، حیات می‌بخشید و یک بهانه زنده نگاه می‌داشت و آن حسین بود.
فقط گفتی: «به این شرط که ازدواج، مرا از حسینم جدا نکند.»
گفتند: «نمی‌کند.»
گفتی: «اقامت در هر دیار که حسین اقامت می‌کند.»
گفتند: «قبول.»
گفتی: «به هر سفر که حسین رفت، من با او همراه و همسفر باشم.»
گفتند: «قبول.»
گفتی: «قبول.»
و علی گفت: «قبول حضرت حق.» (آفتاب در حجاب، سید مهدی شجاعی، صفحه54)
***
در این ایام کتاب «خانواده» را هم باید خواند. (نشر صهبا)
...و اینگونه بود که ما هم خانواده‌دار شدیم. (به ایهام لطیف و ملیح و رمزآلودش دقت بفرمایید!)
آنچنان که رسم بعضی برادران عاشورایی‌مان چنین شد. تا باد چنین بادا!
پیوندهای مرتبط:
با بیانات رهبری، من هم خانواده‌دار شدم
برای "ما" دعا کنید خوشبخت بشیم!
خوش‌بختی سر این سفره معنا پیدا می‌کند. برای خوش‌بختی‌مان دعا کنید!
و چنین بود که این ازدواج با پرستار عاشورا معنا گرفت!
پیامی برای فطرت‌های خواهان مهربانی و شکوه
توصیه همیشه‌ی اساتید در جریان این مطالعات و تحقیقات عاشورایی، عنایت به ظرفیت فرادینی امام حسین برای معرفی و گفتمان‌سازی بوده است و به تعبیر یکی از اساتید که از همان اوایل تاکید داشتند که «نسخه‌ای از مباحث، متناسب برای دانشگاهی مثل هاروارد را هم در گوشه ذهن داشته باشید...» دغدغه همیشه محقق بوده است.
به راستی، اگر بنا باشد برای یک گروه مسیحی یا اصلا غیر مسلمان از عاشورا و نهضت حسینی بگویید کدام صحنه را بازگو خواهید کرد؟ از چه ادبیاتی استفاده خواهید کرد؟ مورد کاوی؟ تراژدی؟ درام؟ فاجعه تاریخی؟ اتفاق؟ جغرافیا؟
اصلا در دانشگاه هاروارد از امام حسین علیه السلام چه می‌شود (و باید) گفت؟ برای تقریری فراگیر از عاشورا از چه گفتمانی باید (و یا نباید) استفاده کرد؟
پیامی با نگاهی فرادینی و با توجه به الگوی قلب و اندیشه‌ای که تنها از حضرت حسین، نامی بیش نشنیده، تقدیم نگاهتان:
(تولید، ترجمه، توزیع و هرگونه حرکتی از این جنس در فضای نشر و پیش‌تر
از آن، پاسخ به سوالات فوق و نیز نقد متن حاضر را هماره مشتاقیم!)
پست مرتبط: دعوتی
برای اندیشه: امام حسین علیه‌السلام از کربلا تا هاروارد
درباره شخصیتی می‌خواهم صحبت کنم که از نداشته‌هایش، همه‌ی داشته‌های ما را سیراب کرده و می‌کند.
کسی که با هیچ، همه چیز ساخت و حتی با عطش خود، کام تشنه‌ی دانایی ما را سیراب کرد. کسی که هزار سال پیش به فکر امروز ما بود و حتی زمانی که ما به یاد امروز خود نبوده و نیستیم، غم فردای ما را نیز داشت.
امروز می‌خواهم با شما درباره بزرگ‌مرد ناشناخته‌ای صحبت کنم که حاضر شد به پای این اندیشه متعالی، هر نوع سختی و محنتی را به جان بخرد و از بذل جان و مال و آبرویش هم دریغ نکند. کسی که برای دریافت پیامش، ضرورتی به عنوان دین و باورهای آیینی مثل اسلام هم مطرح نیست، آنچنان که خود او در واپسین لحظاتش این مطلب را گوشزد می‌کند، اگر دین ندارید هم می‌توانید مخاطب این پیام باشید، آزاد مردان جهان با کلام او آشنایند. این مطلب را از یکی مثل گاندی هندی باید پرسید که دستگاه فکری‌اش را با حسین‌بن‌علی پایه‌ریزی می‌کند و کشورش را از دست استعمار دشمن نجات می دهد.
درس‌های زندگانی بلند او فرازمانی و فرامکانی است، و این است که مدرسه کربلایش را که بخاطر صبغه تاریخی و جغرافیاییش می‌رود محدود در زمان و مکان شود و غبار کهنگی و قومیت به خود بگیرد، آزاد از هر نوع قید زمان و مکانی کرده است. همه می‌توانند مهمان این سفره باشند، دعوت او منحصر در یک قوم یا مکتب خاص نیست. در مدرسه ی او همه نوع شاگردی را میتوان مشاهده کرد، از کودک یک‌روزه تا پیرمرد کهن‌سال نود ساله، از زن تا مرد، از حجاز و عراق تا ایران و حتی افریقا، از مسلمان تا تازه‌دامادی مسیحی!
این مکتب چه مکتبی است که تلمیذهای مدرسه‌اش را اینطور بلندهمت، آزاده و ظلم‌ستیز تربیت کرده است؟ این حسین کیست که هر کس با او همراه شد بر تمام موانع و مشکلات غلبه کرد؟ این چه روح بزرگیست؟ تنش زیر سم اسبان و سرش بر روی نیزه می‌رود اما با مقاومتش، فریادش را در همه آفاق عالم می‌پراکند؟
کسی دست خالی از کنار او برنگشته است، تاریخ حسین را بخوانید تا بر این مدعا صحه بگذارید. حتی در گودال قتلگاهش نیز کسی را دست خالی برنگرداند! از دست بی‌انگشت و انگشترش سوال کنید!
تقدیم به اندیشه‌های عاشورایی
فایل گزیده پایان‌نامه مدیریت عاشورایی: فهرست، کلیات، منابع (دریافت)
پیوست‌های مرتبط:
پایان‌نامه زمینه‌ای برای تشکر از امام حسین (نسبت پایان‌نامه و امام حسین علیه‌السلام)
آغاز نامه (گزارشی از جلسه دفاعیه عاشورایی)
دعوتی برای حرکت، نامه‌ای برای آغاز
...انسانها باید برای ظهور آماده شوند و این نیاز به تربیت دارد، تربیتی که استعداد فهم و قابلیت پذیرش امام زمان را ایجاد کند و در این میان بهترین الگو برای درک امام عصر، درنگ در امام عاشورا است.
بهترین الگو برای اصحاب المهدی شدن، الگوی اصحاب الحسین‌اند.
تربیت عاشورایی همان مدل و نرم افزار تمدنی برای رسیدن به امام زمان است. تربیت عاشورایی تنها معبر برای ظهور است،
در «این الطاب بدم المقتول بکربلا» سخن از گرای اصلی در عصر ظهور است و محوریت کربلا و آموزه‌هایش، و این یعنی اهمیت درنگ در کربلا و عاشورا. برای تربیت راهی بهتر از امام حسین نمی‌شناسیم که اگر جز این بود، اولْ سخن مربی و منجی عالم در آخر الزمان و در فتح الفتوح نهائیش «الا یا اهل العالم ان جدی الحسین...» نبود.
امام عصر، ابزاری نیرومند‌تر از امام حسین نمی‌شناسد و بدون او تمدن‌سازیش نشدنی است. شروع تمدن بزرگ امام عصر با امام حسین و در مدار کربلای او و معرفی خویشتن و رسم خویش با امام حسین، همه و همه پرده از یک حقیقت بر می‌دارند: جایگاه تربیت عاشورایی برای تسهیل و تکمیل جریان ظهور
آری امام زمان از حسین می‌گوید و زبان مشترک و ادبیات جهانی بر پایه و محور آموزه‌های عاشورایی شکل خواهد گرفت و کسانی در مسابقه زمینه‌سازی ظهور پیشگام خواهند شد که معرف امام عصر یعنی امام حسین را به عالم بهتر و خوب‌تر بشناسانند و دل‌ها را پذیرای شنیدن «الا یا اهل العالم ان جدی الحسین ...» کنند.
گفت:
ما کجا و عباس سلام‌الله‌علیه کجا؟!
گفتم: حتی اگر سیب‌زمینی هم باشی می‌توانی نقش‌آفرینی کنی!، البته اگر جایگاهت را خوب بشناسی:
«من که در هیات تو سیب‌زمینی هستم
کاش در قیمه تو سیب زمینی باشم!»
همان اندازه که می‌توانی، خاصیت داشته باش!
موثر بودن انسانها به اندازه شناختشان از جایگاه‌ها و ظرفیت‌هایشان است.
در کربلا ولی «...وَ أَعْطَیْتَ غَایَةَ الْمَجْهُودِ» الگوساز است...
(از «جای خالی عباس» (مروری بر رفتارهای تشکیلاتی حضرت عباس سلام‌الله علیه))
به کربلا رسیدن لذت خود را دارد، لذت همراهی با حسین علیه السلام، لذت هم جواری با او، لذتی از جنس هم نفسی.
اما لذت بالاتر، جدا شدن است از این لذت برای کسب لذتی دیگر. آشنایی دوستان با این لذت!
همان که قرآن پرده از رازش بر می دارد:
وَماکانَ المُؤمنونَ لِینفِروا کافَّةً فَلولا نَفَر مِن کُلِّ فِرقَةٍ مِنهُم طائِفَةٌ لِیَتَفَقّهوا فی الدّینِ (سوره توبه/آیه122(
شایسته نیست مؤمنان همگی (به سوی میدان جهاد) کوچ کنند؛ چرا از هر گروهی از آنان، طائفه ای کوچ نمی کند (وطائفه ای در مدینه بماند( تا در دین (ومعارف و احکام اسلام) آگاهی یابند.
اما اصل لذت، لذت آشنا کردن دوستان است با این لذت:
وَ لِیُنذِروا قَومَهُم اذا رَجَعوا الیهِم لَعَلّهُم یَحذَرون (توبه/122(
و به هنگام بازگشت به سوی قوم خود، آنها را بیم دهند؟!
شاید(از مخالفت فرمان پروردگار) بترسند و خودداری کنند!
.
قصه ی حبیب به سمت قبیله اش، در همان آشنایی دوستان بود
از لذت همراهی با حسین.
حبیب نزد امام علیه السلام آمد و عرض کرد: ای فرزند رسول خدا!
در نزدیکی ما قبیله ای از بنی اسد است. به من اجازه می فرمایی نزد
آنان رفته و آنان را به یاری تو فراخوانم؟ امید است خدا آنان را یاور تو کند.
امام علیه السلام فرمود:"ای حبیب! من به تو اذن دادم"
حبیب به صورت ناشناس در تاریکی شب نزد آنان رفت و …
.
کار شب هفتم حبیب ترجمان عملی همان آیه بود.
چنان که خود می فرمود:"بهترین ارمغانی را که نماینده ای برای مردم خود می آورد، برای شما آورده ام.
آمده ام شما را به یاری فرزند دختر پیامبرتان فراخوانم"
هدیه ای از جنس یاری.
به حقیقت در عالم حب و محبت، حبیب یکه‌تاز است.
.
بعضی دوستی ها انسان را بیچاره می کند.
حبیب که سهل است، هرکس دیگر را هم بود این طور بیچاره می کرد.
با رفقایش به حسین علیه السلام پیوست.
اما باز دلش آرام نشد. بازهم سراغ دوستانی می گشت برای حبیبش حسین.
90 نفر دیگر قبیله‌ی خود را هم، شیدای حسین کرد و آورد.
اما حیف که نشد ...
حسین راز همه دوستی ها و نخ تسبیح رفاقت هاست.
هرجا نام اوست حرکتی از این جنس را می توان دید.
اشتیاقی به نام رفاقت؛ رفاقت به سبک حبیب.
.
.
.
«برگرفته از کتاب رفاقت به سبک حبیب»
