از سفره هفت سین روزگار تا سفره هفت سین کردگار
وقتی سفره هفت سین اهل بیت همه را مجذوب جاذبه مغناطیس خود می‌کند...
امام حسین به بهانه سر بریده‌اش ما را گرد خود جمع می‌کند آن هم نه برای سر بریده‌اش، بلکه برای خدا!
به هرکس نقشی میدهد در تشکیلاتش: مرثیه‌خوان، چای ریز، انتظامات، صوت و تصویر، مستمع و ...
او "امام" ماست!
ما چرا بی‌هنریم؟!
یک ایده، یک پیشنهاد: مدرسه راهیان نور (پدیده‌ای در آستانه تحقق)
"به نظر من مناطق جنگی شأنیت آن را دارند که به صورت چشمه‌های جوشان علمی در بیایند.
لذا یکی از پیشنهادات بنده این است که در دو، سه نقطه از مناطق جنگی حوزه‌های علمیه و دانشگاه بنا کنیم، تا طلبه‌ها و دانشجویان بیایند در این مناطق، کنار مقتل شهیدان، با استمداد از شهدا شبانه روز درس بخوانند و تعلیم بگیرند.
انسان اگر با شهدا محشور باشند نتیجه می‌گیرد. پیشرفت می‌کند." (رصد دل‌تنگی‌ها، استاد صمدی آملی، به کوشش سید حسین موسوی، صفحه 110)
شهدا این‌گونه‌اند!
سیدالشهدا چه محشری خواهد بود...
آری! دانشگاه هویزه مقدمه فهم دانشگاه کربلاست.
نفس کشیدن در راهیان نور و استمداد از برکت آن سرزمین، زمینه‌ساز علم و معرفت است.
پیاده‌روی در شعاع نگاه حضرت ارباب (آن هم از نجف به کربلا) اگر با چاشنی مباحثات علمی عجین شود چه کیمیایی خواهد شد!
"چشمه‌های جوشان علم" تو را می‌خواند!
(سپاس از علی آقای سلیمانی از ثبت خاطره شیرین پیاده روی کربلای اربعین در محضر استادنا حضرت سوزنچی عزیز)
أَشْهَدُ أَنَّ هَذَا سَابِقٌ لَکُمْ فِیمَا مَضَى وَ جَارٍ لَکُمْ فِیمَا بَقِی
فارغ از همه مطالعات و تحقیقات یادمان باشد:
امام حسینی که شهدا را تربیت کرده بازنشست نشده
"گنده نامی...گند‌نامی...گم‌نامی...
کاش پیش حضرت حق، اسم نداشتیم اما مرد بودیم، طوبی للغربا!
پای منبر همه می‌گویند: حق حق" (قیدار، رضا امیرخانی)
در چشم‌انداز زندگی خود دوست دارید کدام باشید: "شهید" مطهری، "علامه" طباطبایی، "امام" خمینی یا "العبد" محمد تقی بهجت؟!
اصلا چقدر در زندگی، این پیشوند ها(ی داخل "کروشه") را جدای از اشخاص دیده‌ایم؟ یا اصلا چقدر درگیر این القاب شده‌ایم یا باید بشویم؟! اشخاص را با پیشوندهاشان شناخته و دیده‌ایم یا با پسوند وجودی‌شان؟ کوتاه سخن آن‌که الگوهای زندگی‌مان را بر کدام اساس بر می‌گزینیم؟ یاد انشای همیشگی‌مان بخیر: در آینده می‌خواهید چه‌کاره شوید؟!
گاه پسوند ها هستند که به پیشوند ها اعتبار می‌دهند گاه برعکس؛ آنچنان که گاه لباس‌ها (مثل لباس روحانیت و ...) این اثر را خلق می‌کنند:
بعضی افتخار لباس و مسندی هستند و بعضی افتخارشان آن لباس و مسند!
نهایتا چقدر در این معادلات "تکلیف‌محوری" را دیده‌ایم؟ چقدر مختصات آسمانی (توفیق، رزق، قسمت،تسلیم و...) را در وزن‌دهی ارزشی دخیل کرده‌ایم؟
میتوان همه مفاهیم عاشورایی را دیگرباره از این منظر مجددا دید...
بسم الله: مفهوم خادمی، مفهوم سیدالشهدا، العبدالصالح المطیع لله زیارت حضرت عباس و تا نقش‌های اصحاب در منظومه کربلا...
امام حسین خط قرمز هر مسلمانی است...
شعاع تابنده عاشورا در حافظه انسانیت محوشدنی نیست. تنها راهی که میتوان برای مقابله با آن اتخاذ کرد معرفی ناقص آن به منظور ایجاد درکی نادرست از این واقعه است، تا فهم مخاطب از کربلا فهمی واژگونه شود.
متاسفانه در این ایام، شاهد اکران فیلم "رستاخیز" در جشنواره فیلم فجر با همین رویکرد بودیم.
این غم مقدس برای آنان که عاشورا را از سر دقت و صحت در مقاتل و تواریخ صحیح و دست اول دنبال می‌کنند و امروز شاهد دستیازی و تحریف این ساحت پاک هستند گلوگیرتر خواهد بود...
اتفاقات تلخی که در عرصه فرهنگی شاهد آن بوده و هستیم -و بسیاری از آن ها نیز متأسفانه در بستر تحقق‌اند- رهاورد عدم تذکر اهالی دردمند است که امروز شاهد ورود به اساسی ترین رکن نظام و انقلاب یعنی عاشورای امام حسین هستیم.
باری پیام کربلا سکوت نکردن، بی‌تفاوت نبودن و داشتن بیانی صریح و رسا و بی‌پرده در مقابل کژی‌ها و تحریفات است و هرکس هرقدر از کربلا چشیده باشد به همان میزان به اتفاقات اطرافش حساس‌تر خواهد بود. امید که این احساس ناب در نگارنده و خواننده نمیرد که درس بزرگ کربلا احیای همین فریضه فراموش شده بوده و هست.
اما به راستی این حسین کیست که بعد از این همه سال هنوز هم به سمتش می‌تازند و هر روز تیری به شکلی به سویش نشانه می‌رود؛ جای سعید بن عبدالله‌ها خالی تا خود را سپر بلای عاشورایش کنند
کوتاه سخن این‌که امام حسین خط قرمز مسلمانی ما است و تغییر واقعیت شفاف و دقیق عاشورا در اذهان این ملت بخشودنی نیست اگر دست‌اندرکاران این فیلم، تاریخ کربلا را خوانده‌اند این چه برداشتی است؟ و اگر نخوانده اند -و یا حتی یک بار در مجالس توسل و روضه شرکت نکرده اند! تا با اولیات این تاریخ آشنا شوند- بسیار اشتباه کرده اند که به خود جرأت ساخت این مجموعه را داده‌اند.
"مدیران فرهنگی در مدار ضد کربلا" مردانه ایستاده اند برای تحریف واقعیت و ارائه تاریخی خالی و خیالی.
"مدیران فرهنگی عاشورایی" چقدر در این مسیر مردانه‌اند؟!
صلی الله علیک یا "مظلوم"
یا اباعبدالله الحسین روحی لک الفداء
کَیفَ وَإِنْ یظْهَرُوا عَلَیکُمْ لَا یرْقُبُوا فِیکُمْ إِلًّا وَلَا ذِمَّةً یرْضُونَکُمْ بِأَفْوَاهِهِمْ وَتَأْبَى قُلُوبُهُمْ وَأَکْثَرُهُمْ فَاسِقُونَ(التوبة/8(
چگونه (پیمان مشرکان ارزش دارد)، در حالی که اگر بر شما غالب شوند، نه ملاحظه خویشاوندی با شما را می‌کنند، و نه پیمان را؟! شما را با زبان خود خشنود می‌کنند، ولی دلهایشان ابا دارد؛ و بیشتر آنها فرمانبردار نیستند!
هم موافقان و هم مخالفان توافق‌نامه ژنو حتما یک دوره مباحث "مبانی قرآنی نهضت حسینی" آیت‌الله جوادی را ملاحظه بفرمایند...
ضمنا رایانامه یکی از دوستان حقجوی ما در پیوست تقدیم میشود:
این اولویتها هستند که تصمیم‌ها را می‌سازند، بودن یا نبودن
انتخاب‌ها در گرو اولویت‌هاست که معنا می‌یابد. در زندگی همیشه دعوا سر اولویت است.
اشاراتی از کربلا برای مدیریت بهتر زندگی در زمان جاری
با تأکید بر واقعهی عاشورا و جلوههایی از کربلا برای این که عاشورایی‌تر نفس بکشیم:
××××××××××××××××××××××××××××××××××××
چه اولویتی از امام حسین بالاتر؟ مگر سفارشهای پیامبر را نشنیدهاند...
در این مورد شاید اولویت‌دهی بدیهی به نظر برسد، اما تاریخ قضاوت دیگری دارد.
باید از منظر آنهایی سخن گفت که امام حسین را از نزدیک درک کردهاند،
باید خود را جای شخصیتهای کربلای 61 هجری قرار داد و آنوقت تصمیم گرفت.
تاریخ را از دریچه امروز نباید دید، تاریخ را در تاریخ خود باید بررسی کرد، در سال 61 هجری،
تا شاید اندکی طعم اولویتها بهتر فهمیده شود.
××××××××××××××××××××××××××××××××××××
اول حسین...
وقتی چیزی اولویت شد برایش همه کار می‌کند و اصلا بهترین معیار برای تشخیص اولویت داشتن همین است:
برای آن حاضری چقدر خرج کنی؟ چه چیزی را؟ و این‌جا فضیلت اشخاص مشخص میشود.
این‌جا مقام "فضل" حبیب بیشتر آشکار میشود، از آبرویش، از ریش سفیدیش هم برای حسین مایه گذاشت، و برایش از "خون" نیز مایه گذاشت.
شاهکار حبیب و فضل او از "آبرو" هم مایه گذاشتن است به پای حسین. (به اشارت شب هفتم محرم، ر.ک. فصل "حبیب قبیله" از "رفاقت به سبک حبیب")
این است فضل حبیب بر اصحاب به تصدیق امام عاشورا: لِلّهِ درک یَا حَبیب لَقَدْ کُنْتَ "فَاضِلاً" تَخْتِمُ الْقُرآنَ فِی لَیْلَة وَاحِدَة
از "خون" تا "آبرو" مایه گذاشتن پای درس‌های حبیب، استاد واحد اولویت‌شناسی.
×××××××××××××××××××××××××××××
کسی که اولویتش حسین شد دیگر به هیچ وجه از این قصه جدا نخواهد شد،
حتی اگر حسین بگوید!
یک مخالفت خوب با ارباب! (ر.ک. کتاب "خادم ارباب کیست؟")
شب عاشورا فرمود:
...أَلَا وَ إِنِّی قَدْ أَذِنْتُ لَکُمْ فَانْطَلِقُوا أَنْتُمْ فِی حِلٍّ لَیْسَ عَلَیْکُمْ مِنِّی ذِمَامٌ هَذَا اللَّیْلُ قَدْ غَشِیَکُمْ فَاتَّخِذُوهُ جَمَلًا.
همه برایشان مهم بود، بلند شدند و گفتند که اولویت دیگری جز حسین نداریم!
××××××××××××××××××××××××
"بهتر از شما، و نه اهل بیتى برتر و نیکوکارتر از اهل بیتم نمىبینم، خداوندا از من به شما پاداش نیکو دهد، این شب است که سیاهى و تاریکى آن شما را فرا گرفته، پس آن را چون شتر رهوارى گرفته، و هر یک از شما دست یکى از اهل بیتم را گرفته و در این تاریکى شب پراکنده شده از صحنه بیرون شتابید، و مرا با دشمن واگذارید چه آنان جز مرا نخواهند".
برادران و فرزندان او و فرزندان عبداللَّهبنجعفر همگان هماهنگ گفتند: چرا چنین کنیم، براى این که بعد از تو زنده بمانیم، خدا هرگز چنین روزى را پیش نیاورد، و آغازگر این سخن عباس‌بن‌على علیه‌السّلام بود و دیگران در پى وى سخن گفتند.( لهوف/ ترجمه میرابوطالبى، ص: 135)
××××××××××××××××××××××××××
آن شب مجالی باز شد برای سنجش اولویتها، باید تاریخ این لحظات را در خود ضبط می‌کرد:
با تشکر از دوست عزیزم حمید آقای درویشی که عاشورا را می‌فهمد...
اربعین بزرگترین "همایش بین‌المللی حسین‌دوستان عالم" به علم حضوری نوید تحقق مدیریت فراگیر عاشورایی را می‌چشاند و نویدهایی پیاپی از این دست به زائر میدهد.
هرسال تجربه اربعین ضرورت تمرکز بر گفتمان عاشورا را برای شکل‌گیری تمدن نوین اسلامی و زمینه‌سازی ظهور مشخص‌تر می‌کند.
مسأله گسست ساحت نظر با عمل را باید با الگوی حسینی پاسخ گفت. این دست معرفت‌ها در اربعین کم نیست.
همه این‌ها در "اربعین" قابل لمس است.
کربلای معلی- اربعین 1435
مدیریت عاشورایی هنر بزرگ سلاله دیار کربلا-امام مهدی- است
قرار است نبض آخرالزمان را نیز حضرت حسین علیه‌السلام در دست داشته باشد.
همه با محوریت نام او جمع خواهند شد، حسین علیه‌السلام ظرفیت تجمیع قوای جهان و انسجام تشکیلاتی عالم را فعال خواهد نمود.
حتی امام زمان بدون نام حسین علیه‌السلام یارای انقلاب آخرین نخواهد داشت. ظهور با نام گفتمان‌خیز حسین علیه‌السلام آغاز میشود، با روضه!
نخ تسبیح همه انسانها حضرت حسین علیه‌السلام است و "مدیریت عاشورایی" کار فرزند عاشورا: امام زمان.
تنها اوست که همه را جمع می‌کند: الحسین یجمعنا
و این است معنای "مدیر در مدار کربلا"
توضیح عکس: تصویری که در ایام اربعین در بین‌الحرمین نصب شده بود: ما را حسین جمع کرده است!
