اصحاب: از نمره بیست، صد گرفتند!
هیچ تحقیقی را با این جرئت نمیتوان دفاع کرد. هیچ فصل از تاریخ را با این قوت نمیتوان پای فشرد.
در هر اتفاق اجتماعی اساساً با دو سطح مواجهیم: رهبر و پیروان (یا سطح امام و امت).
امام این ماجرا به صراحت هرچه تمامتر، خویش را اسوه و سرمشق میخواند؛ این بیان زنده امام حسین است، من برای شما سرمشق هستم: «لَکُم فِیّ اُسوَه»[1]
و یارانش را در طول تاریخ، بیبدیلترین معرفی میکند و میفرماید: مثل شما ندیدم! «لَا أَعْلَمُ أَصْحَاباً «أَوْفَى» وَ لَا خَیْراً مِنْ أَصْحَابِی»[2]
برای همین این دو سطح بهترین الگوی ماست. در هیچ کار مطالعاتی اینقدر قدرت و توان دفاع نظری وجود ندارد. اینجا کربلای امام حسینی است که تکتک عناصرش را با دقت تمام، تصفیه کرده است! اینجا همه چیز در اوج خلوص است!
***
امروز هم با همان دو سطح مواجهیم: سطح امام و امت (یا سطح ولیِّ جامعه و پیروان).
جا دارد همیشه «اصحاب الحسین» را از این منظر مطالعه کنیم و زندگیشان را الگوی همیشه خود قرار دهیم.
اصحاب در امتحان خویش از نمره بیست، صد گرفتند![3]
«روضه اصحاب» گنجی است که همه نیازهای اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و... ما را پاسخ خواهد داد.
برداشتی از اثر «روضه اصحاب چیست؟» در دست انتشار