بحثی در حوزه قلمرو مدل‌های عاشورایی

 

بحثی در حوزه قلمرو مدل‌های عاشورایی:

در ادمه بحث چرایی رهیافت عاشورایی باید تأملی در مدل‌های حاصل از بحث داشت. چرا مدل‌های عاشورایی؟ جواب این پرسش در گستره قلمرو مدل‌هایی است که شاخص‌های ویژه‌ای دارند و به اعتبار آن شاخص‌ها همیشه کارایی خواهند داشت.

بخشی از مواردی که در حوزه قلمرو مدل‌ها قابل توجه است خواهد آمد:

 

قلمرو مدل‌ها:

1-       رهبری امام رهبری بر یک نسل نیست، رهبری بر تاریخ است.

2-       یک قومیت و یک مکان در مواجهه نیست بلکه همه قومیت‌ها با این جریان هم‌راهند، فرا قومی بودن و بین المللی بودن امتیاز قصه کربلاست حتی اگر مخاطب دین نداشته باشد، برای همین گفتمان ظهور حسین است چرا که همه دل‌ها با او علقه و ارتباطی خواهند داشت. ادبیات موضوع حضرت مهدی، حسین است چرا که همه او را می شناسند و گفتمانش جهانی است. هیچ نامی به اندازه حسین انقلاب خیز نیست.

(مقدمه‌سازی ظهور تقویت این گفتمان است.)

3-       چون مخاطب امام حسین فطرت هاست همیشه تازگی دارد و کهنگی به ساحت آن راه ندارد چون فطرت‌ها فرا زمانی و فرامکانی است.

4-       چون همه ساحت‌های وجود با این منظومه در ارتباط می‌شود باعث حرکت و تغییر می‌شود:

عالم حس و خیال و عقل، حکمت نظری و عملی، فکر و دل و ...

همه را حسین علیه‌السلام مخاطب قرار می‌دهد و از این رو باعث تحول در فرد، گروه، سازمان و جامعه خواهد شد، همه ساحت‌ها و ساخت‌های اجتماع.

5-       نه تنها قلمرو بلکه بسیاری از سوالات امام حسین از تاریخ است:

هل من ناصر ینصرنی، اما فیکم مسلم(زینب کبری)، ام حسبت ان اصحاب الکهف...

حسین پرسش مکرر تاریخ است، سری همیشه پرسشگر، پرسش از همیشه تاریخ

برای همین در زیارت اول رجب این‌گونه بیان می‌شود: لَبَّیْکَ‏ دَاعِیَ‏ اللَّهِ إِنْ کَانَ لَمْ یُجِبْکَ‏ بَدَنِی عِنْدَ اسْتِغَاثَتِکَ وَ لِسَانِی عِنْدَ اسْتِنْصَارِکَ فَقَدْ أَجَابَکَ قَلْبِی وَ سَمْعِی وَ بَصَرِی‏

 

به تعبیر شیخ جعفر شوشتری تنها زیارتی که لبیک دارد زیارت امام حسین است.

(همین که انسان خود را محدود در زمان نبیند و مخاطبش را همه تاریخ و جغرافیا ببیند خود عاملی در بزرگ شدن انسان‌هاست.)