با تشکر از دوستان بسیجی موسسه علمی فرهنگی سدید و
نشریه حیات؛ برداشتی از «مبانی مدیریت عاشورایی» روششناسی و رویکردها
·
در
عاشورا پژوهی، "توسل" جزء روش است. باید "با"حسین زیست. باید
با پدیدههای کربلا همنفس شد. تنها نباید به روایت عالمانه عاشورا بسنده کرد
·
باید
اهل درد شد و درد را شناخت تا درمان گرفت، آنجاست که "خوشا دردی که درمانش
حسین است" معنا پیدا میکند
·
در
راه رسیدن به هدف بزرگ تدبر در عاشورا باید از روش تأمل و تدبر در کربلا و عاشورا
به مثابه «قرآن عمل شده و به اجرا در آمده» بهره برد و این با انس و تکرار با متون حاصل خواهد
شد.
·
اگر
حسین همتا و عِدل قرآن است، روش رسیدن به یکی، قابل الگوبرداری و الهامبخشی برای
دیگری خواهد بود
·
جایگاه
اشک و توسل و روضه در مطالعات و تحقیقات عاشورایی بیش از پیش مشخص و برجسته میشود.
بر این اساس هرشب باید حضرت حسین را التماس کرد تا فردایی دیگر، اذن نفس کشیدن به
پژوهندگانش را بدهد.
پیشنوشت: در این بخش روش پیشنهادی مبتنی بر اصول موجود استنباطی و روش
تحقیقی بیان میشود، روشی که شامل دو پیش نیاز و پنج گام عملی برای رسیدن به نتیجه
است.